Μην περιμένεις να χιονίσει για να δεις μιαν άσπρη μέρα!

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

«ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΕΤΟΥΝ, ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΜΕΝΟΥΝ» - ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

“VERBA VOLANT, SCRIPTA MANENT”

«ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΕΤΟΥΝ, ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΜΕΝΟΥΝ»

"Γράφεις. Τι γράφεις;" με ρώτησε πριν είκοσι χρόνια ο άντρας μου, όταν είδε να κρύβω ένα τετράδιο.

«Τίποτα», είπα την πρώτη φορά και το έκρυψα ένοχα κι αλλάζοντας κουβέντα.

Τις επόμενες φορές ήμουνα πιο προσεκτική. Πρόσεχα να μη με πιάσει κανένας να γράφω. Αυτό ήταν το μεγάλο μου μυστικό. Ένιωθα πως έτσι προστάτευα την ψυχή μου, γιατί καταλάβαινα πως εκείνη έγραφε και πως ήταν πολύ ευαίσθητη για να βρεθεί σε κοινή θέα.

Εγώ ήμουνα η δυνατή. Για τους άλλους. Δεν ήθελα να δουν την αλήθεια μου. Φοβόμουνα μην αλλάξει η γνώμη τους για μένα. Ντρεπόμουνα. Ίσως αν έβλεπαν την «Αχίλλειο πτέρνα μου», να μη μ’ αγαπούσαν πια…

Έτσι σκεφτόμουνα τότε. Κι όλο έγραφα. Κι όλο έκρυβα. Ώσπου μια μέρα τα τετράδια έγιναν πολλά, οι ώρες της γραφής ακόμα περισσότερες και το μυστικό μου το έμαθαν όλοι.

«Γράφεις! Τι γράφεις; Πόσα γράφεις; Ποιος θα τα διαβάσει; »

«Δε γράφω για να τα διαβάσουν. Γράφω από δική μου ανάγκη», απαντούσα.

Τότε κατάλαβα πως δεν μ’ ένοιαζε πια η γνώμη των άλλων, είτε με διάβαζαν, είτε όχι. Όσοι μ’ αγαπούσαν πραγματικά, και με διάβαζαν, απλά θ’ αγαπούσαν και την ψυχή μου.

Πέρασαν χρόνια από τότε. Τώρα γράφω φανερά, όταν προλαβαίνω, μα πάλι, τα φρέσκα… τα κρύβω. Μέχρι να μεστώσουν… Να ξεπεραστούν λίγο, να μην πονάνε, να μην θίξουν, να μην πληγώσουν.

Σήμερα, ενώ έκανα καθαριότητα στα χνάρια, άκουσα μέσα μου μια σκληρή φωνή να με ρωτάει: «Κατερίνα, πότε θα γράψεις; Πνίγεσαι!»

Αυτό ήταν. Τότε άρχισαν διάφορες φωνές να τιμωρούν τ’ αυτιά μου:

«Δε γράφεις πια. Γιατί δεν γράφεις; Κι αν γράψεις, τι θα γράψεις; Και γιατί να γράψεις; Και τόσα χρόνια που έγραφες, τι έγινε; Και γιατί και τώρα θέλεις να γράψεις; Κι αν γράψεις τι έγινε; Κι αν δεν γράψεις πάλι, τι έγινε; Τόσοι γράφουν! Όλοι γράφουν! Τι γράφουν; Πού γράφουν; Γιατί αυτοί γράφουν;»

Κάποια στιγμή νόμιζα πως το κεφάλι μου θα σπάσει. Ζαλίστηκα. Κάθισα σε μια καρέκλα και κοίταξα αν υπήρχε κοντά μου μολύβι και χαρτί.

Δεν υπήρχε. Ούτε και είχα δύναμη να τα ψάξω. Κάποτε τα έψαχνα. Τώρα, δεν είχε νόημα. Δεν προλάβαινα. Σε λίγο έπρεπε να φύγω για το σπίτι. Κι εκεί πάλι, δουλειές με περίμεναν.

Τι κι αν το σπίτι ήταν γεμάτο άδεια τετράδια και μολύβια; Οι φωνές είχαν κρυφτεί ή καλύτερα είχαν πετάξει, σαν τα πουλιά, σαν τα λόγια που δεν γράφτηκαν στην ώρα τους.

Μόνο μια δυνατή φωνή παρέμεινε στ’ αυτιά μου κι επέμενε:

«Ρε Κατερίνα, αφού ζεις μια δύσκολη εποχή και δεν προλαβαίνεις να γράψεις, ρώτα τουλάχιστον τους άλλους. Να δεις. Να μάθεις. Είναι πολλοί αυτοί που γράφουν; Κι αν γράφουν, τι γράφουν; Πεζό ή ποίηση; Και πότε γράφουν; Νύχτα, μέρα, στη δουλειά, στο δρόμο; Πού γράφουν; Στο χαρτί, στον υπολογιστή, στο ίντερνετ, στο σώμα τους; Πότε γράφουν; Όταν είναι χαρούμενοι; Όταν είναι λυπημένοι; Όταν δεν έχουν τι να κάνουν; Και τι γράφουν τέλος πάντων; Εκθέσεις ιδεών, φαντασία, τα προβλήματά τους; Πώς νιώθουν όταν γράφουν; Πώς νιώθουν αφού γράψουν; Τι χάνουν; Τι κερδίζουν; Γιατί γράφουν, τέλος πάντων; Κι όταν πάλι δεν γράφουν, πώς υπάρχουν; Πώς ανασαίνουν;»

Κάπου εκεί ξυπνήσανε και άλλες φωνές:

Δεύτερη φωνή: Άσε. Αυτό θα τους το πεις εσύ, αν εκείνοι δεν το έχουν νιώσει.

Τρίτη φωνή: Σημείο και ώρα συνάντησης έδωσες για να σου λύσουν τις απορίες;

Πρώτη φωνή: Στο στέκι μου, εκεί που είναι η δουλειά μου. Εκεί που προσπαθώ να κάνω και το κέφι μου συνάμα.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Παραδοσιακό Καφενείο «Τα χνάρια», Κουταρέλια 14Δ, Βόλος.

Τετάρτη 22 Σεπτέμβρη 2010 και ώρα 6:30 μμ.

Όλοι οι γράφοντες έχουν τον λόγο. Άσημοι και διάσημοι.

Τηλέφωνο για προγραμματισμό συμμετοχής 24210-32602 (ώρες καταστημάτων)

Κατερίνα Σταματίου-Δεσπότη, Παπαθεοδώρου

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Χτύπησε το κουδούνι;

Σχόλιο:

Ο/Η Διονύσης Μάνεσης άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Ευχές απ' τον Στράτο!":

Εεεεεεεεεε! 2 μήνες έλειψα, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για τέτοιoυ είδους ευχές!!!

Να τα διπλασιάσεις, λοιπόν, Κατερίνα μας, και να είσαι πάντα δυνατή, μια και έχεις το μαγικό ραβδάκι που δυναμώνει κι εμάς.

Πολλά φιλιά. ( Σιγά σιγά ξαναπιάνουμε τα σχολικά μας μπλογκ, οπότε στις ίδιες γειτονιές θα γυρνάμε και θα τα λέμε...)

Απάντηση:

Διονύση μου, το λες κιόλας! Δυο μήνες! Τόσο λίγο!

Να είσαι καλά, φίλε μου, κι εσύ και η οικογένειά σου! Κι όλο σου το Σχολείο! Τα μαγικά ραβδάκια τα κρατάτε εσείς οι δάσκαλοι, Διονύση μου, και το ξέρετε!
Καλή αρχή, λοιπόν στο Νέο Σχολικό Έτος, Καλή Αρχή και Συνέχεια στα Σχολικά σας μπλογκ που χωράνε όλον τον κόσμο!
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές!
Ξέρεις πόσο χάρηκα που σε ξαναβρήκα! Μόνο που απ' αυτό το μπλογκ έχασα τα κλειδιά και το κινώ έτσι!
Λεπτομέρειες! Εμείς θα τα λέμε, όπως κάθε χρόνο!

Σχόλιο:
Ο/Η Διονύσης Μάνεσης άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Χτύπησε το κουδούνι;":

Έχασες τα κλειδιά;! Πάντα πρωτότυπη!!!
Γι' αυτό σου λέω, η επινοητικότητά σου στηρίζει και τον ταλαιπωρότερο!!
Πολλά φιλιά.
[Μη με κάνεις...ανάρτηση, ε;!] :-)

Απάντηση:
Πώς να μη σε κάνω ανάρτηση; Πες μου, δάσκαλε! Δεν είναι πρωτοτυπία! Έχασα το δικαίωμα του διαχειριστή από μια βιαστική κίνηση!Συντάκτης από δω, συντάκτης από κει (για να μπορώ να μπαίνω εύκολα, χωρίς ν' αλλάζω κωδικούς, γιατί κάθε ομάδα μπλογκ απαιτεί άλλο) έμεινα συντάκτης! Πάει το δαχειριστής! Ευτυχώς που είχα δηλώσει να έρχονται στο γιαχού τα μηνύματα, αλλιώς δεν θα έβλεπα τίποτα, κι εσύ θα περίμενες ακόμα απάντηση!
Γι' αυτό σου λέω: Άσε την ανηφόρα! Πολύ με παίδεψε!
Έλα στα χνάρια, να χαρείς!
Εγώ πάντως, εκεί θα χτυπήσω κουδούνι αύριο κι αν δεν έρθει ο δάσκαλος, τότε, τι κάνουμε;
Καλή Αρχή, Διονύση στη Νέα Σχολική Χρονιά!
Σταθερή εκτίμηση και φιλία και φιλιά!

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Ευχές απ' τον Στράτο!

Σχόλιο:

Ο/Η Στρ. Δουκ. άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Πενήντα χνάρια... δρόμος":

Χρόνια Πολλά, από καρδιάς, Κατερινάκι!

Να 'σαι πάντα καλά!!!

Απάντηση:

Ευχαριστώ κι εγώ από καρδιάς, Στράτο μου! Να είσαι καλά και ότι επιθυμείς! Σου απάντησα και στο σχόλιο του άλλου μπλογκ. Δεν το πιστεύω ότι απ' αυτό το μπλογκ κλειδώθηκα απ' έξω! Ελπίζω αργότερα να μπορέσω να το λύσω αυτό το πρόβλημα, αν και έχω τόσα άλλα μπλογκ. Φιλιά πολλά, ξανά!

Υγ. Τώρα που ήρθα να πάρω το λινκ σου, είδα πως ακόμα έχεις κλειστά! Γιατί; Άντε, πιάνει φθινόπωρο! Άνοιξε!

Ευχές απ' την γλαρένια μου!

Σχόλιο:

Ο/Η ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Πενήντα χνάρια... δρόμος":

΄Ασε την τaυτότητα να γράφει και να γράφει... και να γράφει...

Να χαίρεσαι την κάθε στιγμή, δημιουργική, δραστήρια και υγιής!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!

Φιλί και Γλαρένιες (δικό σου και δεν ξεχνώ...) αγκαλιές

Απάντηση:

Γλαρένια μου, γλυκιά, Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ!
Κι εσύ ότι επιθυμείς! Τα καλύτερα, σου εύχομαι!
Ούτε εγώ σε ξεχνώ, κορίτσι μου! Είσαι στους φίλους καρδιάς και σε κουβαλάω πάντα μαζί μου!
Φιλιά κι αγκαλιές και από μένα!

Υγ. Αναγκάστηκα να σου απαντήσω με ποστ, γιατί αυτό το μπλογκ το έχω μπλοκάρει κατά λάθος και δεν με βάζει με κανένα κωδικό. Δεν έχω χρόνο για να τα ψάξω όλα ένα ένα, για να δω που "βόσκει", αν δεν έχω καταργηθεί κατά λάθος από διαχειρίστρια. Ωστόσο, ευτυχώς, υπάρχει τρόπος να το παρακολουθώ! Φιλάκια, κορίτσι μου!

Πενήντα χνάρια... δρόμος



Πού να ξέρω; Πού να θυμάμαι; Τι να πω;
Κάποιος γιορτάζει, μα το βρήκα, είμαι εγώ!

(Η ταυτότητα λέει...)

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

Και μια και βρήκα "ανοιχτά" εδώ, να ευχηθώ μέσω της "ανηφόρας μου..." (η οποία συνεχίζεται...) στους εδώ φίλους,

"ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!" και πεδιάδες...
και ΗΡΕΜΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ, φυσικά!

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως...

(Για όσους δεν κατάλαβαν, εδρεύω στα χνάρια)

Γιώργη Παυλόπουλου, Τα αντικλείδια

1 Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
2 Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
3 τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί
4 κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
5 και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
6 Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
7 δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
8 Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
9 και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
10 γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
11 Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
12 Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
13 για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
14 Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
15 από τότε που υπάρχει ο κόσμος
16 είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
17 για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
18 Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.


ΘΕΜΑΤΑ
1. Το ποίημα βασίζεται στην τεχνική της αντίθεσης. Εντοπίστε και αναφέρετε τρία σημεία του ποιήματος όπου παρατηρείται αυτό. ( Μον. 15)
2. Ποια γνωρίσματα της γραφής του Γιώργη Παυλόπουλου προκύπτουν από το συγκεκριμένο ποίημα; Αναφέρετε τέσσερα παραθέτοντας δύο παραδείγματα για το καθένα. ( Μον.20)
3. Σχολιάστε το σχήμα του κύκλου με το οποίο ανοίγει και κλείνει το ποίημα. ( Μον. 20)
4. " Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.": Σχολιάστε το περιεχόμενο των στίχων εστιάζοντας την ανάλυσή σας στον τρόπο με τον οποίο ο ποιητής φαίνεται να αντιλαμβάνεται τα ποιήματα και την Ποίηση. ( 140 - 160 λέξεις) ( Μον. 25)
5. Α. Δικταίος: Η Ποίηση
……………………………………
Μα εσύ, Ποίηση,
που δε μπορείς να κλειστείς μέσα σε σχήματα,
μα εσύ, Ποίηση,
που δε μπορούμε να σ’ αγγίξουμε με το λόγο,
εσύ,
το στερνό ίχνος της παρουσίας του Θεού ανάμεσά μας,
σώσε την τελευταία ώρα τούτη του ανθρώπου,
την πιο στυγνή και την πιο απεγνωσμένη,
που ο Θάνατος,
που η Μοναξιά,
που η Σιωπή,
τον καρτερούν σε μια στιγμή μελλούμενη.
(απόσπασμα)

Πώς συνδέονται οι παραπάνω στίχοι με τα Αντικλείδια του Παυλόπουλου; ( Μον. 20)


Αντί άλλου αποχαιρετισμού,
ένα μικρό απόσπασμα από άτιτλο ποίημα
της Κικής Δημουλά, της συλλογής

Δυσπνέεις. Κατανοητό.
Πνιγηρή τοῦ καθενός μας ἡ δύση.
Κάνε ὅμως κάτι, σκαρφάλωσε
χτύπα συνθηματικά τόν τοῖχο
τοῦ διπλανοῦ τρόμου
ἔστω θυμήσου λίγο παράθυρο
ἄσε κουφωτό ἕνα λάθος
νά μπαίνει ἐλάχιστος ἄνθρωπος
ἴσα νά φέγγει νά διακρίνεις
νά μή χτυπᾶς ἐπάνω στίς κόγχες
τῆς ἐπίγνωσης.

παραπλεύρως...

Πολύ εύκολο, Στράτο μου!

Αρκεί να υπάρχει ελεύθερος χρόνος, χαρτί και μολύβι. Μετά η ψυχή... γράφει μόνη της!

Εύκολο θαρρείς είναι;

Πόσο δύσκολο είναι για μένα να
«φλερτάρω» με την έμπνευση,
όταν για μερικούς είναι ταλέντο.
Πόσες φορές δεν ψάχνω για σημειώσεις
κι όλο τα προσωπικά χαρτογραφημένα σημάδια μου
βρίσκω
από στιγμές ιδιαίτερες
... απ’ αυτά που συνηθίζω να τα λέω:
«τα κομμάτια μου»…
Είναι οι προσωπικές μου αναζητήσεις...
.
Τα γραφτά μου ξεχειλίζουν από εμένα...
Θα μπορούσαν να θεωρηθούν εξομολογητικά,
(και είναι...)
καθώς στόχος τους δεν είναι να αποδώσουν...
αλλά να αποκαλύψουν το «μέσα» μου.
Όπως το αισθάνομαι...

Αν κάτι ζηλεύω απ’ τους γραφιάδες είναι αυτό,
το έναυσμα, η αφορμή η σύλληψη μιας ιδέας
που θα μαστορέψουν στη συνέχεια και…
θα φτιάξουν το γραφτό του.
.
Εύκολο θαρρείς είναι;
.
Αφιερωμένο εξαιρετικά!
.
.
Μηθυμναίος
* Η φωτογραφία είναι της Maria Llorens

Έμμετρο

Μηχανισμός στήριξης

Στην Ένωση μάς έβαλαν με το ευρώ στην ούγια

μα οι συζευτάδες είχανε χιλιώ διαόλω χούγια.


Και μιας και καταντήσαμε το κράτος μας για γέλια

στα σοβαρά μάς έχωσαν το … ΔΝΤ στα σκέλια.


Ασχέτως που μηχανισμό τον λεν, ετσά για γούρι,

δεν παύει να ’ναι ολόδροσο και τροφαντό αγγούρι.


Που οι έχοντες με χάχανα θα το υποδεχτούνε

κόντρα στους δύστυχους γραικούς που σκούζουν και πονούνε.


Λυγίζουνε, ζεβλώνουνε, όχι από χαραχτήρα,

αλλά από την πίεση που νιώθουν στον σφιχτήρα.


Μέχρι την ώρα που ο λαός θα ’ρθει να σασαντίσει

και με τη φορτωτήρα του παΐδια θα λιανίσει.


Όλων εκείνων που ’φταιξαν για τούτονα το χάλι

καθηγητάδων και τρανών πρωθυπουργών που πάλι


τα ίδια αναμασήματα ξερνούν στον πάσα ένα

και λησμονούνε, δυστυχώς, και κλέφτες και κλεμμένα.


Άδεια ταμεία, έλλειμμα και χρέη Δημοσίου

τ’ Αλογοσκούφη λογική και Παπαθανασίου.


Και του καταλληλότερου Καραμανλή βεβαίως,

τ’ ανθρώπου π’ αποδείχτηκε περίτρανα μοιραίος.

ΑΝ

ΑΝ

Αν η Στιγμή ορίζεται-

Υφίσταται στ’ αλήθεια

Ο δρεπανηφόρος.

Όμως αυτό δεν έχει σχέση με την κατάργηση

Με το Μηδέν-την Απουσία στο παγωμένο διηνεκές.

Εμείς

Οφείλουμε να πιστέψουμε στα μουσικά όρια


Γιάννης Τσίγκρας

Αναμετάδοση

Γράμμα στον Ομπάμα!

Του Κώστα Γκαλιμάνη, Γερμανία

Mr. President,

έγινες πρόεδρος των ΗΠΑ και δάκρυσα από χαρά και συγκίνηση,

έλαβες το ,,Νόμπελ Ειρήνης,, και σαν μικρό παιδί, αναπήδηξα από χαρά,

διότι οι προκάτοχοί σου

αντί να προωθήσουν την ειρήνη και να επιβάλλουν το Δίκαιο σ,αυτόν τον πλανήτη,

έκαναν συνεχώς κι,ανελλιπώς το αντίθετον:

για την υλοποίηση των επεκτατικών τους σχεδίων και οικονομικών τους συμφερόντων

>> προκαλούσαν τους λαούς της Γης,

>> δημιουργούσαν εστίες διαμάχης μεταξύ των λαών της Γης,

>> δημιουργούσαν και διόγκωναν, με τον πιό άδικο τρόπο, πληγές και εστίες πίεσης

στούς λαούς της Γης – όπως και στον ελληνικό λαό: αναγνωρίζοντας το συνονθύλευμα

αυτό των Σλάβων της Νότιας Σερβίας, της ΒΑΡΔΑΡΙΑΣ, ως Δημοκρατία της Μακεδονίας...!

Δυστυχώς, κύριε Πρόεδρε, η βάρβαρη αυτή αδικία εις βάρος του ελληνικού λαού

συνεχίζεται αδιαλείπτως και απ,τους ...δικούς σου ανθρώπους – βλέπε Stephanie

Rowlands, σύζυγο του Ryan Rowlands, public affairs officer at the U.S. Embassy in Skopje!

Βλέπε το ανθελληνικό λιβελλογράφημα που συνέταξε αυτό το ασυναίσθητο ,,θυλικό,,

στο ,,SΤΑΤΕ,, magazine, απρίλιος 2010, σελίδα 20 - κάνε κλίκ στον ακόλουθο σύνδεσμο,

για να γελάσουν και οι ...κατσίκες του Ιrak, διότι άνθρωποι δεν υπάρχουν πλέον εκεί, τους

εξόντωσε ήδη, χωρίς καμιά αιτία, ο προκάτοχός σου!

http://www.state.gov/documents/organization/138927.pdf

Κύριε Πρόεδρε,

παραλάβατε το ,,Νόμπελ Ειρήνης,, για να προωθήσετε την ειρήνη κι,όχι να σπέρνετε και να

αναμοχλεύετε την έχθρα και το μίσος μεταξύ των λαών της Γης...!

Κύριε Πρόεδρε,

το όνομα αυτού του ...κ ρ α τ ι δ ί ο υ ήταν έως το 1944 ,,VARDARSKA,, - βλέπε το ίδιο τους

το γραμματόσημο πάνω στο οποίο, αυτοί οι ίδιοι ονομάζουν την πατρίδα τους ,,VARDARSKA,,!

Κύριε Πρόεδρε,

δεν υπάρχει καμιά άλλη ,,Μακεδονία,, στον πλανήτη Γη, εκτός από την βορειότερη επαρχία

της Ελλάδας: την ελληνική επαρχία ,,Μακεδονία,, εδώ και 3.000 χρόνια...!

Αυτό σας το πιστοποίησαν πρότεινος, με επίσημη επιστολή τους 350 επιφανείς επιστήμονες,

ιστορικοί και αρχαιολόγοι απ,όλον τον κόσμο –

αν και εσείς ο ίδος γνωρίζετε πάρα πολύ καλά την ιστορική αυτή αλήθεια...!

Mr. President,

έγινες πρόεδρος των ΗΠΑ και δάκρυσα από χαρά και συγκίνηση!

Έλαβες το ,,Νόμπελ Ειρήνης,, και σαν μικρό παιδί, αναπήδηξα από χαρά!

Προώθησε λοιπόν στον πλανήτη μας,

την αγάπη και την ειρήνη κι όχι το μίσος και την διχόνοια...!

Με ελπίδα κι απέραντη εκτίμηση

KostasGalimanis@yahoo.de

Νενικήκαμεν;

Γ Ι Α Σ Ε Ν Α !

(If you ever need me, call me!)
Από την συλλογή που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες, με τίτλο:
"ΓΡΑΜΜΕΝΑ Μ' ΑΙΜΑ"
(Μόνο που το εξώφυλλο θα είναι διαφορετικό)
Καλό μήνα, λοιπόν, Φίλες και Φίλοι μου
ΓΙΑ ΣΕΝΑ
(στον Δημήτρη μου)
Η ψυχή μου, αθώρητη, φτερουγίζει.
Η καρδιά μου,
ιχνογραφεί τα σημάδια στο μοιρασμένο πρόσωπό μου.
Παλιά ιστορία... αρχίζει με πόνο.
Ήδη, τα χρόνια ψηλαφίζονται στους αρμούς.
Άκαμπτα συμβάλλουν στην ωδίνη.
Ξεχειλίζει η καρδιά, ξεγυμνώνει τους χτύπους.
Το αίμα νωπό.
Ζωγραφίζω λίμνες... Εφιαλτική αποτελμάτωση!
Όσα έχω λατρέψει, χάσκουν.
Σαρδόνια χαμόγελα αντικαθρεπτίζουν το πέρασμα στην " Άλλη Όχθη ".
Με τα χρόνια,
οι σοφές γέφυρες θάπρεπε να βαστούν των καιρών το βάρος.
Η Αγάπη, πέτρωσε.
Συμβαδίζει με τον καύσωνα που εκπέμπουν τα τσιμέντα, καλύπτοντας τη γη.
Τα ίχνη μας,
τσακίζουν τις φτερούγες της Νίκης.
Αποκεφαλισμένη ίσταται, αδάκρυτη.
Τα δικά μας,
ανακυκλώνουν -σε σπασμένα πυθάρια- καιρούς χαλεπούς.
Έρμαια παλιρροϊκών κυμάτων.
Κογχύλια αμίλητα στις ακτές.
Οι αλκυονίδες υπερίπτανται φαινομενικά περήφανες.
Τα πλοία, αγκομαχώντας,
ταξιδεύουν ταπείνωση.
Ο ήλιος, ερωτοτροπεί με τις σκιές.
Τα μάτια τυφλωμένα, σπαρταρούν.
Οι νεκροί φωνάζουν, μόνο που η φωνή τους
εξατμίζεται στην ασθενική ανάσα της προσφιλούς γης.
Η ψυχή, ακόμη φτερουγίζει.
Συλλέκτης Ελπίδας, αγωνίζεται για το αιώνιο
"ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ"

Σας ευχαριστώ,

πάντα με την αγάπη μου,

Υιώτα


Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Μαρμάρινα Λουλούδια...

Ο Νίκος είχε πει, πως... θα με πήγαινε στο σημείο που έπεσε το αεροπλάνο της Πολεμικής Αεροπορίας, τον Φεβρουάριο του 91

Δεν μπορούσα να φανταστώ απ' τις περιγραφές του... τι θα έννιωθα...

Κυριακή, χθες, έννιωσα πολύ αλλιώτικα...

Έσκυβα κάτω απ' τα έλατα, σα να "μάζευα" μανιτάρια, κυκλάμινα, μαργαρίτες, παπαρούνες και τα μάτια μου "έβλεπαν" μαρμάρινες φωτογραφίες παλικαριών...

Πολύ φριχτός εφιάλτης, κι όμως... ήμουνα ξυπνητή και είμαι ακόμα...

Η παρέα μου πάντα βιαστική κι εγώ είμαι ακόμα εκεί...

Όθρυς, Κοκκωτοί-Τσατάλι Αλμυρού Μαγνησίας, Μνημείο Πεσόντων της Πολεμικής Αεροπορίας, C-130



Δεν ξέρω αν θα βρω την δύναμη να ξαναπάω, ώστε να τιμήσω καλύτερα αυτά τα παλικάρια και τους γονείς τους...



πρώτη ανάρτηση 26/4/2010 3:06 πμ

Κοκκωτοί Αλμυρού Μαγνησίας



Κοκκωτοί Αλμυρού Μαγνησίας

Θέμα χρόνου, πάλι!

Είπα κι εγώ! Ο Πικάσα ανεβάζει τόσο γρήγορα τα βιντεάκια κι εγώ περιμένω στο Γιουτιούμπ;
Θα τα χρωστάω, παιδιά!
Έτσι κι αλλιώς... χρωστάω τόσα!!!
Πήγε २ όμως!

Ο κυρ- Νίκος



Ο αγαπημένος μου κύριος Νίκος!
Αγαπούσε και τον Νίκο, τον φίλο μας.
Ήταν πελάτης και φίλος του.
Έγινε πελάτης και φίλος μας.
Τον ήξερα πριν γνωριστούμε φιλικά.
Φωτογράφησα πολλές φορές το καίκι του, την ΚΥΜΟΘΟΗ του!
Του είχα μιλήσει κιόλας!
Μετά το συνειδητοποιήσαμε.
Παράξενη που είναι η ζωή!

Πήγαμε μαζί στον Νίκο... στους Κοκκωτούς, στα βουνά και στον πόνο...

πηγή:http://el.science.wikia.com/wiki/%CE%9D%CE%B7%CF%81%CE%B7%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82

Η Κυμοθόη ήταν μια Νηρηίδα.

Οι Νηρηίδες, κατά την Ολυμπιακή Θρησκεία, ήταν νύμφες, που προσωποποιούσαν τις καταστάσεις και τα χαρακτηριστικά της θάλασσας.

Ήταν θυγατέρες του Νηρέα και της Ωκεανίδας Δωρίδας και εξ αυτής εγγονές του Ωκεανού.

Ήταν συνήθως πενήντα, ενώ έφθαναν και τις εκατό, κατά άλλη άποψη. Οι Νηρηίδες κατοικούσαν στο βυθό της θάλασσας, στο ανάκτορο του πατέρα τους και περνούσαν τον καιρό τους κολυμπώντας και παίζοντας με δελφίνια, ή καθισμένες σε χρυσούς θρόνους ή βράχους τραγουδώντας και υφαίνοντας ή στεγνώνοντας την πλούσια και μακριά κόμη τους.

Δεν επέτρεπαν σε καμία θνητή να παραβάλλεται με αυτές στο κάλλος.

Είχαν τη δύναμη να ταράζουν τη θάλασσα αλλά και να την ηρεμούν. Γενικά ήταν πάντοτε περιχαρείς για την αθανασία τους και συνόδευαν τά άρματα των ενάλιων θεών.

Οι πιο γνωστές από αυτές είναι η Αμφιτρίτη, η οποία ήταν σύζυγος του Ποσειδώνα και μητέρα του Τρίτωνα, η Θέτις (η μελλοντική μητέρα του ήρωα Αχιλλέα), η Ψαμάθη (σύζυγος του Αιακού) και η Γαλάτεια (σύζυγος του Κύκλωπα Πολύφημου).

Τα ονόματα των Νηρηίδων που συναντώνται στη Θεογονία του Ησίοδου αναφέρονται στις διάφορες καταστάσεις και χάρες της θάλασσας. Υπενθυμίζουν τα ευεργετήματα της θάλασσας, τα πλούτη που δίνει στον άνθρωπο και την ευκολία που παρέχει στο εμπόριο.

Ενδεχομένως οι Νηρηίδες να αποκαλούνταν αρχικά, κατά την Μυκηναϊκή Περίοδο (2η χιλιετηρίδα π.Χ.) οι Αιγύπτιες πριγκήπισσες που κατέφθασαν στην Ελλάδα, μαζί τους Έλληνες Αχαιούς, μετά από τις διώξεις των Αθωνιστών στην Αίγυπτο.

Αντίστοιχα, Τρίτωνες ενδεχομένως αποκλήθηκαν οι Αιγύπτιοι πρίγκηπες.

Τα ονόματα των 50 Νηρηίδων (κατά τον Ησίοδο) ήταν τα εξής: Αγαύη, Ακταία, Αλία, Αλιμήδη, Αμφιτρίτη, Αυτονόη, Γαλάτεια, Γαλήνη, Γλαύκη, Γλαυκονόμη, Δυναμήνη, Δωτώ, Ερατώ, Ευαγόρη, Ευάρνη, Ευδώρη, Ευκράτη, Ευκλιμένη , Ευνίκη, Ευπόμπη, Ησιόνη, Θεμιστώ, Θέτις, Θόη, Ιπποθόη, Ιππονόη, Κλυμένη, Κυματολήγη, Κυμοδόκη, Κυμοθόη, Κυμώ, Λαομέδεια, Λειαγόρη, Λυσιάνασσα, Μελίτη, Μενίππη, Νημερτής, Νησαία, Νησώ, Πανόπη, Πασιθέα, Πυλονόη, Ποντοπόρεια, Προνόη, Πρωτομέδεια, Πρωτώ, Σαώ, Σπειώ, Φέρουσα, Ψαμάθη.

Οι Νηρηίδες στη τέχνη τόσο στα μελανόμορφα αγγεία όσο και στα ερυθρόμορφα αλλά και στη γλυπτική κατέχουν την πλέον αξιόλογη θέση σε εμπνεύσεις επικής δραματικής και λυρικής ποίησης απεικονιζόμενες με σεμνότητα μορφής και ενδυμάτων ενίοτε και γυμνές παίζοντας με τους Ερωτιδείς αλλά και σε παραστάσεις με υπαινιγμό σε μεταθάνατο ζωή στις νήσους των Μακάρων.

Οι Νηρηίδες παραμένουν μέχρι και σήμερα στις δοξασίες των νεότερων Ελλήνων με μικρή παραφθορά του ονόματος ως νύμφες "Νεράιδες".


* Ομώνυμο άρθρο στην Βικιπαίδεια
* Ομώνυμο άρθρο στην Livepedia

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Κεράκι...














Κεράκι δεν είχα μαζί μου...
Στάθηκα όμως...
Χαιρέτησα ψηλά τον Βασίλη Ντίνη που πετούσε...

Κοκκωτοί Αλμυρού

Η γιορτή του Νίκου








Όχι, μην πεις...
Δεν ήταν εύκολο.
Είχες πει πως... θα με πας μια Κυριακή στο χωριό σου... να βγάλω φωτογραφίες...
Είχες πει πως "θα μ' αρέσει πολύ!"

Τίποτα δεν έγινε όπως θέλαμε...

Σήμερα που γιόρταζες πήρα τα χνάρια σου και ήρθα...
Κατάλαβα γιατί πήγαινες συχνά εκεί, κατάλαβα γιατί βιαζόσουνα να μείνεις εκεί, όπως κατάλαβα κι ότι είσαι ευτυχισμένος...

Αιωνία σου η μνήμη, Νίκο!



Κοκκωτοί Αλμυρού, δέντρα, ρίζες, πουλιά, κελαηδήματα

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Σα ναυαγός



Για τις στιγμές που "γλιστράνε" γρήγορα, όπως απόψε και αύριο και μεθαύριο...
Όπως και χθες και προχθές...

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Τ' ανείπωτα



Όταν έχεις πολλά να πεις, αλλά δεν προλαβαίνεις, καλύτερα να μη λες τίποτα.
Όλα μαζί, στ' ανείπωτα, λοιπόν, ελπίζοντας πως κάποτε θα γίνουν ειπωμένα!

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

ΚΛΕΙΣΤΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ








ΚΛΕΙΣΤΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΠΝΟΠΩΛΕΙΑ

Ευχές κι από δω!

Ελπίζω να τα καταφέρω να είμαι εκεί!
Να ζήσετε και οι τρεις σας!

Ζητείται επειγόντως ανοιχτό παράθυρο






Εδώ δεν είναι Φέισμπουκ, αλλά θα το τολμήσω...
Θέλω να βρω ένα σκίτσο που να δείχνει ένα ανοιχτό παράθυρο, αλλά δεν προλαβαίνω να ψάξω στον γκούγκλη.

Θα ήθελα να είμαι ζωγράφος, όπως και πολλά άλλα, αλλά... δεν είμαι.
Ζωγράφησα λοιπόν βιαστικά ένα χαζό παράθυρο σε ένα τοίχο στα χνάρια μου και θέλω σήμερα να το σβήσω και να το κάνω καλύτερο.
Κάποια καλή ιδέα κανείς, μέσα σε λίγο χρόνο (ως τις 1-2 που θα φύγω), υπάρχει;

Υγ. Τα λάθη μας, τα πάθη μας!
Γελάω γλυκά με την απειρία μας σ' αυτό το επάγγελμα. Ξέρω πως κάποτε που θα τα θυμόμαστε θα χαμογελάμε γλυκά, γι' αυτό χαμογελάω κι από τώρα...
"Ξεχάσαμε να γράψουμε" λέει, "τον Φραπέ!" Ε, και;
"Δεν γράφονται" λέει "οι τιμοκατάλογοι έτσι!" Ε, και;
Θα μάθουμε!
Αρκεί η προσπάθεια!

Υγ. Άντε να κάνω και καμιά δουλειά στο σπίτι, γιατί βρωμίσαμε! 17 ώρες καθημερινά εκτός!
"Μαρίκα! Θα σε απολύσω!"

Δόση αγάπης


Κυριακή λέει σήμερα, και δεν κάνει να κλέβω. Μόνο μια μικρή δόση από 4 φίλους, κι αυτό για να πάρω ενέργεια χαράς, να πάω να καθαρίσω "τα χνάρια μου"...

Εσείς μπορείτε να μάθετε, να δείτε εκεί τα αποτελέσματα που φέρνει η αγάπη όταν ενώνεται με αφορμή ένα βιβλίο που κι εκείνο πάλι για αγάπη μιλάει, αλλά όχι για την δική μας... αλλά για την άλλη... στους άλλους... που λέγεται "ηρωική", γι' αυτό και είναι ξεχωριστή!

"Για την αγάπη των άλλων", λοιπόν, στης Ιουστίνης! Εκεί είναι η πηγή!

Η αγάπη για τα βιβλία ενώνει τους φίλους μου

Θα ήθελα να είμαι εκεί, αλλά έχασα κι αυτή τη φορά την πτήση...

16 Απρ 2010

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ... ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ!!!


Ακριβώς!
Για την αγάπη της Ιουστίνης και την προσφορά της στο τελευταίο της βιβλίο
"Για την αγάπη των άλλων"
βρεθήκαμε να την χαρούμε, κι από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
Ήδη μας γνωρίζετε: Υιώτα, η απαστράπτουσα Ιουστίνη, Βάνα και Γαβρίλης.
...Ή μήπως νομίζατε ότι ο Δημήτρης έλειψε;!!! Εκεί, ήταν, με τον Γαβρίλη μας...

Ο Ντένης; (ποστ=επτάνησα) μαζί με το Γαβρίλη, όλοι στο ίδιο τραπέζι, ευχαριστημένοι, 'οπως 'αλλωστε και ο κόσμος που ήρθε να τους τιμήσει...
Στην επομένη φωτογραφία, Διακρίνεται η κυρία Ψυχογιού, σύζυγος του Εκδότη, και ο Σταύρος Μαρμαρινός -με την χαρούμενη γραβάτα- ρεπορτερ του Ε.Κήρυκα.
Εδώ,
Ιουστίνη μου, για σένα
τα λουλούδια με τα χαρακτηριστικά προσωπάκια,
δώρο κι ευχές!
ΠΑΝΤΑ ΑΞΙΑ ΚΙ ΑΞΙΑΓΑΠΗΤΗ!!!

Υιώτα και Δημήτρης
Νέα Υόρκη

Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη



Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη, Γεώργιος Μπαμπινιώτης, πρόσκληση και www.laskaridi.gr
ιστοσελίδες της Βιβλιοθήκης.

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

6 λεπτά ... ζωής...

Δεν βρίσκω λόγια για να ευχαριστήσω τον τρυποκάρυδο για την ευκαιρία που μου έδωσε να δω αυτό το βίντεο!
Χαμένος όποιος δεν διαθέσει 6 λεπτά απ' τη ζωή του για να το δει ολόκληρο...

Εδώ θα το δείτε με φυσικούς ήχους.

Τ' αφιερώνω στην κόρη μου για τον προχθεσινό παραλογισμό μου...

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Να λες παιδί και να γεννάς



Μιλώ για "τα παιδιά μου" και ιδρώνω... Βίκυ Μοσχολιού

Να λες "παιδί" και να πονάς
Να λες "παιδί" και να γεννάς
(Κυριακή- Δευτέρα και λίγο Τρίτη) Κατερίνα

Το βιβλίο μιας άλλης



Πολλές φορές αναρρωτήθηκα για το τι γράφει η ζωή στο δικό μου το βιβλίο παρακάτω...
Ομολογώ πως νομίζω πως "διαβάζω" το βιβλίο μιας άλλης...

Ένα αστείο η ζωή και εσύ να μη μπορείς καν, να γελάσεις μαζί της!

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Τα Κύθηρα

Περίπατος στα Κύθηρα - Το νησί που χάρισε στον κόσμο τη Θεά του Έρωτα

Στα Κύθηρα, σ’ αυτό το λησμονημένο από το χρόνο νησί, μπορεί να πει κανείς ότι κάποιες φορές είναι λίγο δύσκολο να βρεις κάποιο σημείο που αναζητάς। Κάποιον προορισμό। Είναι έτσι φτιαγμένο τούτο το νησί, που σχεδόν όλα είναι κρυμμένα με μια ιδιόμορφη, με μια εξαίρετη επιμέλεια της φύσης। Είναι τέτοια η μορφολογία του εδάφους που πολλές φορές δυσκολεύεσαι να ανακαλύψεις τον προορισμός σου. Δυσκολεύεσαι να καταλάβεις αν το μέρος που βρίσκεσαι είναι αυτό που ήθελες να πας.Τα Κύθηρα, μαζί με την κοινότητα των Αντικυθήρων γεωγραφικά πολιτιστικά αλλά και ιστορικά βρίσκονται στο εφτανησιακό σύμπλεγμα, ενώ διοικητικά αποτελούν την επαρχία Κυθήρων και ανήκουν στην Νομαρχία Πειραιώς.

Περισσότερα θα διαβάσετε, εκεί!

Από μένα μόνο αυτό... για τις αναμνήσεις μου...