Τι έκανα τόσα χρόνια;

Αυτές τις μέρες που δούλεψα πολύ για να σαλπάρει στο διαδίκτυο η Θαλασσινή Αύρα (δεν υπάρχουν ακόμα εξελίξεις, γι' αυτό και η σιγή), με ρώτησε ο γιος μου:
"Ρε μάνα, σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ τι έκανες τόσα χρόνια τα βράδια, που δεν είχες ίντερνετ!"
Του θύμισα τα παζλ μας, του έδειξα τα μπαούλα μου με τα γραμμένα χαρτιά, του θύμισα τα 5 δημοσιευμένα βιβλία μου, τα άλλα, τα αδημοσίευτα, τις ατέλειωτες συλλογές (γραμματοσήμων, τηλεκαρτών, νομισμάτων, τοπίων κ.λ.π.) τις ταινίες μέχρι το πρωί, τα σήριαλ, τις στοίβες βιβλίων που διάβασα (τώρα δεν είμαι σε φάση) τις κοινές στιγμές μας στο σαλόνι...
Πολλά του θύμισα...
Τα είχε ξεχάσει, όπως ξέχασε πως κι αυτός μεγάλωσε και λείπει πολύ απ' το σπίτι πια.

Τον πήρα μια μεγάλη αγκαλιά και του είπα πως έτσι είναι η ζωή.
Τα χόμπυ αλλάζουν.
Ωστόσο, του εξήγησα πως αν και κάθομαι στον υπολογιστή πολλές ώρες (τώρα που δεν δουλεύω), δεν σημαίνει και πως στήνω κουβεντούλα με τους φίλους μου!
Πάλι ο χρόνος μου δεν πάει χαμένος.
Πάλι κάτι αφήνω πίσω μου... που εκείνος θα το δει, ίσως, όταν θα έχω φύγει... και ίσως τότε, ίσως, να του αρέσει...
Τον συγκίνησα... Ξέρω, αλλά έτσι είναι.