Εγώ κοίταζα την όλη ατμόσφαιρα, συμμετείχα σε ότι έπρεπε και μπορούσα, αλλά όταν έμεινα μόνη μου, (δική μου επιλογή), άκουσα την καρδιά μου να κλαίει.
Σιώπησα για να την ακούσω και μου είπε πολλά.
Μου θύμισε τον λόγο, γιατί αυτή η εποχή δεν μου αρέσει, αντιθέτως με πονάει πολύ.
Μου θύμισε όλες τις αποκαλύψεις που έχει τύχει να μου φανερώσει αυτή η εποχή, ανά έτος, λες και το κάνει επίτηδες, απ’ το 1998, μέχρι και σήμερα.
Κι όταν ρώτησα, «γιατί από τότε;» μου είπε πως από τότε άρχισε να πονά, γιατί τότε, βγήκαν πολλές ανθρώπινες μάσκες μαζί κι από τότε άρχισε να προσέχει και να παρακολουθεί το φαινόμενο.
Από τότε, κάθε χρόνο το ίδιο βιολί, μέχρι και φέτος. Άνθρωποι που «χόρεψαν» μια ζωή μαζί της ή και χρόνια, ακόμα και λιγότερο, αυτή την εποχή βάλθηκαν να της αποκαλύψουν τον πραγματικό εαυτό τους.
Τότε… που το έθιμο απαιτούσε να φορέσουν όλοι μάσκες, αυτοί, λες και ήταν βαλτοί, τότε τις έβγαζαν.
Συγκέντρωσε αυτές τις συμπτώσεις και τα σημάδια που είχαν μαζευτεί πάνω της, μαζί με τα φρέσκα και γι’ αυτό έκλαιγε.
Αποφάσισα να την αφήσω να εκτονωθεί. Να κλάψει όσο θέλει, τώρα που έλειπε η οικογένεια απ’ το σπίτι και δεν θα την άκουγαν. Να τους πενθήσει όλους κανονικά, να τους χαιρετήσει, να τους βγάλει επιτέλους από μέσα της, να ισορροπήσει, για να προχωρήσει στο αύριο.
Εκεί που ξεχάστηκα με τις δουλειές, την άκουσα να μιλάει:
«Εγώ φοβάμαι. Εσύ φοβάμαι. Αυτός φοβάμαι. Εμείς φοβάμαι. Εσείς φοβάμαι. Αυτοί φοβάμαι…»
«Ει! Τι κάνεις; Την ταρακούνησα. Λάθος το κλείνεις το ρήμα! Δεν πάει έτσι! Μπέρδεψες τα πρόσωπα! Εσύ φοβάσαι! Αυτός φοβάται! Εμείς φοβόμαστε! Εσείς φοβάστε! Αυτοί φοβούνται! Τι έπαθες; Κόλλησες;»
Άρχισε πάλι να κλαίει.
Σταμάτησα τις δουλειές μου και την πλησίασα. Την χάιδεψα και της μίλησα απαλά, μην την τρομάξω.
«Έλα καρδιά μου! Τι σε βασανίζει; Πες το σε μένα. Ξέχνα όλους όσους χόρεψαν στην καρδιά σου με μάσκες μέχρι τώρα και κράτα όσους παρέμειναν καθαροί κι όσους καινούργιους σου φέρει η ζωή. Για κάποιον λόγο γίνονται όλα. Εσύ δεν μπορείς να τ’ αλλάξεις!»
«Το ξέρω…»
«Ε, αφού το ξέρεις, τότε γιατί κλαις; Μήπως νιώθεις κι εσύ κάποιες ενοχές, για όλους αυτούς τους ανθρώπους που άφησες πίσω;»
Τι ήταν να το πω;
«Σοβαρά μιλάς; Με ρωτάς τέτοια πράγματα; Εσύ; Εσύ που τα ξέρεις όλα από πρώτο χέρι; Θυμάσαι καλά ή έβαλες κι εσύ παρωπίδες; Τότε… έφταιγα εγώ; Τότε, πέρσι, φέτος… τώρα;»
Όλα μου τα θύμισε, ένα προς ένα… Κι είχε δίκιο. Όχι, δεν έφταιγε αυτή. Απλά, κάποιοι άνθρωποι που δεν το περίμενε, όχι μόνο φίλοι της, αλλά και συγγενείς της, απλά, δεν την αγαπούσαν όπως εκείνη νόμιζε. Για μένα, εκείνη φορούσε παρωπίδες, κι όχι εγώ. Εκείνη δεν έβλεπε. Ήθελα να της το πω, μα δεν είπα τίποτα, για να μην την πληγώσω κι άλλο.
Συνέχιζα μόνο να την χαιδεύω, μέχρι που κατάφερα να σταματήσω το κλάμα της.
Χάρηκα. «Επιτέλους!» είπα μέσα μου.
Μετά από λίγο:
«Εγώ φοβάμαι, εσύ φοβάμαι…» έφτασε πάλι στ’ αυτιά μου. Δεν άντεξα. «Σταμάτα!» της φώναξα. «Λάθος, είπαμε!»
«Κανένα λάθος!» μου φώναξε εκείνη, με μια δυνατή φωνή, που ούτε καν είχα φανταστεί πως είχε!
«Εγώ μόνο φοβάμαι, για όλους! Κανένας άλλος! Όλοι οι άλλοι δεν προλαβαίνουν να σκεφτούν, ούτε να φοβηθούν! Χορεύουν, Τρέχουν, Βιάζονται, Φορούν παρωπίδες και δεν βλέπουν τον κίνδυνο που είναι δίπλα τους. Νομίζουν ότι οι κίνδυνοι είναι μόνο μπροστά. Έτσι τους έμαθαν, όπως τα άλογα… Δεν φταίνε αυτοί, αλλά… Γι’ αυτό: εγώ φοβάμαι, εσύ φοβάμαι…»
Εκείνη τη στιγμή ακούστηκαν κλειδιά στην πόρτα.
«Σταμάτα!» της φώναξα. «Την Τρίτη θα σε πάω βόλτα και θα σου δείξω πως δεν φορούν όλοι οι άνθρωποι παρωπίδες! Κι όσοι φορούν ακόμα, θα τους πούμε ότι το καρναβάλι τέλειωσε, ότι δεν είναι όμορφοι έτσι, και θα τους πούμε για τον κίνδυνο που διατρέχουν φορώντας τες! Εντάξει; Άσε με τώρα, να τρέξω στην πόρτα, να υποδεχτώ όποιον έρχεται!»
«Τρέξε, μα πρόσεξε καλά τους δικούς μας! Να τους μιλήσεις καθαρά για τις παρωπίδες της ζωής. Να ξέρουν!»
«Εντάξει, καρδιά μου! Εννοείται πως πρώτα θα το πω σ’ αυτούς!»
«Εγώ φοβάμαι, εμείς φοβόμαστε…», έφτανε τώρα στ’ αυτιά μου, ενώ άνοιγα την πόρτα.
«Καλώς τον άντρα μου! Τον λεβέντη μου και κουβαλητή μου! Που δούλευε όλη μέρα!» είπα, ενώ τον αγκάλιασα και τον φίλησα. Προσπαθώντας να τον βοηθήσω στις σακούλες, τον είδα να με εμποδίζει και να μου δίνει ένα μακρόστενο κουτάκι που μέσα είχε δυο κόκκινα τριαντάφυλλα.
«Χρόνια μας πολλά!» είπε, πέταξε τις σακούλες κάτω και αγκαλιαστήκαμε σφιχτά…
Ήταν η γιορτή των ερωτευμένων.
Ευτυχώς η φωνή της καρδιάς είχε αποκοιμηθεί.
Ευτυχώς!
Χάρηκα για τον ύπνο της.
Πολύ αργότερα…
Ανεξήγητα, ένα τραγούδι έφτασε στα χείλη μου.
«Αρνιέμαι, αρνιέμαι, αρνιέμαι!»
"Μα… αυτό ήταν επαναστατικό! Πώς γίνεται; Από πού ήρθε;" αναρρωτήθηκα.
Υγ.1 Από μέσα μας ξεκινάει η επανάσταση και μετά όλοι μαζί, φτάνουμε στην ελευθερία.
ΥΓ.2 Ναι, είχα αρνηθεί ήδη, όλα εκείνα τα «φοβάμαι» της ευαίσθητης καρδιάς μου και άλλα τόσα, που δεν αφορούσαν μάσκες!
Υγ.3 Για πόσο;
Η Η Κατερίνα ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ Θα μου πεις... "Που κολλάει;" Θα σου πω: "Σε ότι σκεφτόμουνα νωρίτερα και δεν το έγραψα εδώ και αλλού. Καθένας, όπως θέλει το μεταφράζει." Συμπέρασμα: Αρνιέμαι, ακόμα και τις μαύρες σκέψεις. Κι ας έρθουν. Θα κοιτάζω αλλού... και πάλι θα ΑΡΝΙΕΜΑΙ!
www.youtube.com
Special thanks to Leonidas ;) Αρνιέμαι Μουσική : Mίκης Θεοδωράκης Στίχοι : Ιάκωβος Καμπανέλλης Πρώτη εκτέλεση: Bασίλης Παπακωνσταντίνου Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι οι άλλοι να βαστάνε τα σκοινιά αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θένε αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά. ...
χριστινα μαραγκουλια likes this.
Ευσταθια Οικονομου
gia mena den metran ta xromata alla oi leksis kai oi praksis ar mouummou arese!!
Δευτ στις 8:54 π.μ. ·
Κατερίνα ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ
Ούτε κι εγώ τα μετράω, Ευσταθία μου! Μόνο τα λόγια, αλλά εκείνη την ώρα, πήρα το πρώτο βιντεάκι που βγήκε πάνω πάνω. Ίσως υπήρχε και με τοπία, αλλά δεν φοβάμαι μη με χαρακτηρίσουν! Έχω δηλώσει εκ γεννετοίς "αχαραχτήριστη"!
Καλημέρα και καλά να περνάς!
Καλημέρα και καλά να περνάς!
Δευτ στις 9:33 π.μ. ·
Ευσταθια Οικονομου
xexe kai elega oti kati koino tha exoume oi duo mas ,tora epiweweonetai kalos hrthes sto klap ton ,,axaraktiriston,,epeisis kali soy mera kai kali Sarakosti!!!
Δευτ στις 4:04 μ.μ. ·
Ευσταθια Οικονομου
kai edo poy ta leme steile kanena dora gia thn farma mou.
Δευτ στις 4:06 μ.μ. ·
Κατερίνα ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ
Καλή Σαρακοστή, Ευσταθία μου! Όσο για την φάρμα μου, κάποια στιγμή την διέλυσα, εφόσον δεν ήξερα πως παίζεται. Αν μπορώ να σε βοηθήσω όμως σε κάτι και μου πεις τι ακριβώς να κάνω, μόνο για πάρτη σου, θα το κάνω. Εγώ δεν έχω υπομονή. Μεγάλωσα! Θα πω στις φιλενάδες μου όμως που ξέρουν, να σε βοηθήσουν. Εντάξει;ι
Τριτ στις 12:10 π.μ. ·
Ευσταθια Οικονομου
katerina kai ego megali eimai dorakia na stiloun pes tous an poroun kai an theloun ok
Τριτ στις 2:23 μ.μ. ·
1 σχόλιο:
Τελικά... τώρα που το είδα (γιατί το είχα στα πρόχειρα, δεν είχε άδικο που φοβότανε... ούτε που αρνιότανε!)
Τελικά... τα γραπτά μένουν!
Δημοσίευση σχολίου