Πριν από 2 χρόνια
Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010
Καραντί
Καραντί...
Ψάχνοντας το ιστιοπλόο που είχε φύγει "στ' ανοιχτά".
Ταίζοντας πουλιά, ως συνήθως...
Γλυτώνωντας άλλη μια φορά με το μηχανάκι...
"Είχα Άγιο!", είπαν.
"Να φοράς γυαλιά", είπε ο κουμπάρος. "Ο ήλιος είναι επικίνδυνος".
Γυαλιά ήλίου, Φλεβάρη μήνα!Λες και φόρεσα ποτέ! Ούτε τα καλοκαίρια! Πάντα κατάματα τον κοίταζα, όπως και σήμερα.
Μα κι αυτός, γυάλισε την άσφαλτο! Λες κι οδηγούσα πάνω σε καθρέφτη...
Φωτογράφησα τον ήλιο και μετά κάθισα μέσα, να μην τον βλέπω. Να μη με ζαλίζει.
Κι αν σήμερα βγήκε, δεν ξέρω κι αν αύριο θα βγει.
Δεν ξέρω.
"Είσαι η γυναίκα που ταίζεις τα πουλιά;" με ρώτησε.
"Ναι... Είναι κακό;"
Ήρθε κι ο κύριος Μπ. Ήθελε την εφημερίδα του. Μου συστήθηκε αυτοπροσώπως. Είχαμε μιλήσει απ' το τηλέφωνο, με αφορμή την μάννα και τα υπόλοιπα...
"Συγχαρητήρια που γράφετε... Με συγκινήσατε πολύ!" είπε.
Είπε κι άλλα.
Δεν απαντούσα.Ήθελα να κλάψω. Υπήρχαν και οι αιτίες... Κούνησα μόνο το κεφάλι.
"Καλύτερα να μην ζω αυτά που με αναγκάζουν να γράφω, ώστε να τα διαβάζεις μετά από χρόνια εσύ...", ήθελα να του πω, αλλά... ντεν!
Τι μου έφταιγε; Καλές κουβέντες μου έλεγε ο άνθρωπος!Αυτό δεν είναι το χειροκρότημα;
Ενώ εξυπηρετούσα τους πελάτες, το χέρι έψαχνε δίπλα, στο μπλοκάκι. Έφυγα βιαστική. Το ημερολόγιο ξέμεινε στο σπίτι. Αγόρασα ένα μπλοκάκι, ανάγκης. Ήθελα να γράψω. Σαν τα βερεσέδια... Σαν τους ανοιχτούς λογαριασμούς...
"Οι μπόρες θα 'ρχονται
Αρκεί να φεύγουν
Γι' αυτό είμαστε στη γη
Για να τις ρουφάμε
Γι' αυτό υπάρχει κι ένας Ήλιος
για να μας στεγνώνει" (μπλοκάκι)
Σμίξη στιγμών και σκέψεων μιας πολύ δύσκολης εβδομάδας που πέρασε...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
9 σχόλια:
Σχόλια μιας δύσκολης εβδομάδας που πέρασε;
Και για ποιον αφήνεις τα σχόλια με τα όνειρα που κάνεις για την εβδομάδα που ξεκίνησε;
Γιατί να κοιτάς πίσω σαν την γυναίκα του Λωτ;
δεν είδες εκείνη τί έπαθε;
ΜΠΡΟΣΤΑ ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ,
ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΚΑΤΑΜΑΤΑ
ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΚΑΨΕΙ,
ΕΑΝ ΜΕ ΘΡΑΣΟΣ ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ.
ΜΟΝΟ ΤΗ ΛΑΜΨΗ ΤΟΥ ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ ,
ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΔΥΟ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΕΑΝ ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ!
Ανώνυμέ μου, για την βδομάδα που ξεκίνησε είμαι αισιόδοξη μεν, επιφυλακτική δε!
Είμαι πολύ προσγειωμένη και ξέρω πως όλα για τους ανθρώπους είναι. Δεν έχει: "ποτέ σε μας".
Το χαμόγελο υπάρχει, μα είναι και στιγμές που παγώνει και δαγκώνεται απ' τα δόντια και απ' την ζωή.
Πρέπει να είσαι πολύ καλός κλόουν ή ηθοποιός για να χαμογελάς συνέχεια, κι εγώ δεν είμαι. Κανένας άνθρωπος δεν νομίζω ότι είναι.
Δεν με πονάει τόσο όταν κοιτάζω πίσω Άγγελέ μου, όσο με πονάνε τα "όσα" βλέπω μπροστά και δεν είναι από απαισιοδοξία, αλλά γιατί τα εμπόδια είναι μεγάλα και τα "βλέπω".
Υπάρχουν εποχές στην ζωή μας, που είτε μπροστά κοιτάξεις, είτε πίσω, στήλη άλατος γίνεσαι, γι' αυτό μένεις στάσιμος και εν αναμονή για κάτι καλύτερο από "δίπλα"!
Άγγελε, ανοίγεις μεγάλα κεφάλαια!
Τι να σου λέω τώρα, για τον ήλιο;
50 χρόνια τον κοιτάζω κατάματα, όχι με θράσσος, αλλά με θαυμασμό, αλλά την Παρασκευή με αφορμή αυτό κόντεψα πάλι να σκοτωθώ!
Πάει κι αυτό! Πέρασε! Της νέας "παράτασης" πάλι, αλλά δεν σκοτίζομαι ιδιαίτερα για μένα.
Εκείνο που με νοιάζει πιο πολύ είναι η οικογένεια. Τα παιδιά μου και ο άντρας μου! Γι' αυτούς πεθαίνω χίλιες φορές!
Α, και μια και ξέρεις από μύθους και ιστορίες, θύμησέ μου, (αν θυμάσαι) την ιστορία με μια γυναίκα που έκανε συμφωνία με τον Χάροντα και πέθανε αυτή, αντί για άλλον! (για τον άντρα της νομίζω, αλλά εγώ, ΥΠΕΡΑΝΩ! Για όλη την οικογένεια!)
Ωρίστε, μ' έκανες και γέλασα!
Αλήθεια, αν ξέρεις που θα βρω την ιστορία, παρέπεμψέ με (πλιζ), γιατί το έχω εκρεμότητα αυτό το θέμα σ' ένα άλλο παλιό βιβλίο και θέλω να το συμπληρώσω!
Να μην αφήσω και μισά τα απομνημονεύματά μου! Ε, Άγγελε;
Ανώνυμε, σ' ευχαριστώ πολύ για το "χασομέρι" σου με μένα! Να είσαι καλά! Δε θέλω όμως και να σε κουράζω! Μου αρκεί ο καλός σου ο λόγος!Μη με φοβάσαι! Δεν έχω ανάγκη εγώ! "Κακό σκυλί, ψόφο δεν έχει!" λένε.
Αντέχω ακόμα!Όσο!
Πού 'σαι, μην φύγεις πριν μου βρεις τον μύθο! Τον θέλω! Στα σοβαρά!
Αισιόδοξα φιλάκια, δαγκωτά (με την έννοια την παραπάνω κι όχι την πονηρή!)
Άλλωστε, με τους Αγγέλους είναι πάντα τόσα αγνά τα πράγματα!
Δύσκολο,
Κυκλαμινάκι μου,
να ατενίζεις τον Ήλιο κατάματα...
Λένε, σίγουρα θα τυφλωθείς...
Είδα πολλούς που τόλμησαν, κι ό ήλιος, αντί να τους τυφλώσει ή να τους θαμπώσει..., έγινε βέλος κατ' ευθείαν στην καρδιά, κι έτσι ή αλλιώς, η ήλιος κέρδισε, μάτια μου!
Το σημειωματάριό σου, "σκίζει"!
Του μιλάς, κι αυτό "βγάζει" ένα τρομερά ανθρώπινο, ευαίσθητο κυκλάμινο, του βουνού και του... κάμπου, που δεν διστάζει να βλέπει έστω και με τα θαμπωμένα μάτια του ήλιου!
Πρόσεχε τα δίκυκλα, και όλα τα ...κυκλα...
Βέβαια, όταν έρθει η ώρα μας, ούτε ο ήλιος, ούτε η μοίρα
μας υπολογίζει...
Εσύ, όμως, Πρόσεχε!
σε χρειαζόμαστε!
Με την αγάπη μου,
Υιώτα
ΝΥ
Ουδείς αναντικατάστατος, Γιώτα μου! Η ζωή συνεχίζεται, ακόμα κι όταν εμείς φεύγουμε, κι ας θέλουμε να νομίζουμε πως όλα σταματούν σε μας!
Αυτό το κατάλαβα πριν 10 χρόνια που έφυγα απ' την δουλειά μου, που στο βάθος, λάτρευα!
Σ' ευχαριστώ, πάλι για τα καλά σου λόγια! Απλά, αποφάσιζα να δίνω μερίδιο και στις σκέψεις μου, για να ξαλαφρώνω κι όχι να είμαι μόνο ντελάλης.
Πάμε τώρα στον ήλιο και στο μηχανάκι, μια και μου δίνεις την ευκαιρία, για να μην μονολογώ μόνη μου!
Τον κοιτάζω κατάματα, όταν με παίρνει! Όχι όταν οδηγώ! Τότε θα ήμουνα χαζή και για δέσιμο!
Άκου τώρα την ιστορία, εν συντομία:
Από τότε που γλύτωσα στα φανάρια, δεν ξαναπήρα το μηχανάκι μου. Έπαθα φοβία, έπιασε κι ο χειμώνας.
Το πήρα μόνο μια φορά για να βγάλω φωτογραφίες εδώ κοντά και πήγα μέχρι το πάρκο.
Μετά το πάρκαρα.
Την Παρασκευή όμως, έπρεπε να είμαι στη δουλειά 8μιση το πρωί, γιατί είχε ένα πολύ σημαντικό ραντεβού στις 9 ο άντρας μου.
Τηλεφώνησα ταξί και είχαν απεργία. Τρελάθηκα! Μένω μακριά, ήμουνα και λουσμένη, έσταζα, είπα, πρέπει να πάρω το μηχανάκι μου!
Εκείνο, που να πάρει μπρος; Σκούριασε. Κάτσε, διάλλειμα!
Σε λίγο!
Που λες, σκουριασμένο και παραμελλειμμένο το καυμένο, δεν έπαιρνε μπρος. Απογοητεύτηκα!
Το έσυρα στην κατηφόρα, είπα κι ένα "Παναγιά, μαζίμου", γιατί όντως φοβάμαι πια, και κάπου πήρε μπρος, μετά από αρκετό περπάτημα!
Από κει και μετά, κελαηδούσε το καημένο κι εγώ προσεκτικότατη μεν, χεσμένη δε, (σόρυ για την έκφραση), βιαστική ακόμα πιο πολύ, γιατί ο χρόνος έτρεχε, κόντευα στον προορισμό μου, μια χαρά, καλοταξίδευτη!
Μόλις έστριψα στην οδό των γλάρων (Ιάσωνος) αν και πρωί πρωί, υπήρχε ένας μεγάλος ολόλαμπρος ήλιος, Άσπρος!Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο φως, πόσο μάλλον τέτοια ώρα, πρωί πρωί!
Μου έκανε εντύπωση που γυάλιζε όλος ο δρόμος, σαν καθρέφτης! Όλος! Όχι στίγμα απ' ότι φαίνεται στις φωτογραφίες και άλλη στιγμή.
(Τότε είχα σοκ! Τι φώτο να βγάλω;)
Το πήρα σαν καλό σημάδι, γιατί ξέρεις... (άλλοι διαβάζουν το φλυτζάνι, εγώ την φύση και τα πουλιά!)
Αμέσως κατέβασα το βλέμμα και ήμουνα ακόμα πιο προσεκτική. Έδινα προταιρεότητα σε όλους και πήγαινα άκρη άκρη. Έχουμε και τις κορύνες στη μέση, στενός ο δρόμος.
Φτάνοντας λοιπόν στη δουλειά (αν έβλεπες πως το φώτιζε ο ήλιος!!!)
συνήθως παρκάρω μπροστά. Επειδή όμως είδα ότι σταμάτησε ένα φορτηγάκι να ψωνίσει απ' τον άντρα μου και για να μην περάσω από δίπλα του και μ' ανοίξουν απότομα καμιά δεξιά πόρτα, είπα να τ' αφήσω απ' την άλλη μεριά, εφόσον θα το έπαιρνε ο Δημήτρης αμέσως να φύγει.
Μετά απ' το σταματημένο φορτηγάκι, υπήρχε χώρος να παρκάρουν δυο αυτοκίνητα.
Μόλις πήγα να πιάσω θέση όμως, είδα το φορτηγάκι να παρκάρει πίσω πίσω και με ταχύτητα, χωρίς να μ' έχει δει. (Δεν σταμάτησε για να ψωνίσει, ούτε φλας άναψε - και ν' άναβε δηλαδή- καμία διαφορά!)
Εγώ το μόνο που μπορούσα να κάτω ήταν μόνο να φωνάξω:
"ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ, ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ,Σταματήστε!"
Μ' έφτασε σε πόντους, όταν με πήρε είδηση.
Ήδη, ο άντρας μου είχε βγει έξω και τον έβριζε που δεν άναψε φλας και δεν κοιτάει πίσω "λες κι ειναι στο χωριό του", εκείνος έβριζε εμένα "που τρύπωξα, ενώ έπρεπε να σκεφτώ ότι ένα φορτηγάκι μπορεί να θέλει να ξεφορτώσει!" κι εγώ, έπαθα την πλάκα μου και πάλι, όπως τραγουδούσε και ο Καφάσης!
Θα μου πεις, το σοκ, δεν συγκρίνεται με την άλλη φορά. Αυτή τη φορά θα ζούσα, με τι κουσούρια μόνο δεν ξέρω...
Πάει κι αυτό! Το ξεπέρασα μεν, μπροστά στα άλλα, αλλά μη μου πεις να το ξαναπάρω! Η ψυχή μου το ξέρει πως το ξαναέφερα σπίτι!
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ' τις φοβείες κι εγώ, τώρα στα γεράματα, απόκτησα κι απ' αυτές!
Έτσι δεν οδηγώ και τ' αυτοκίνητο!
Απ' τα 28 το δίπλωμα και με την πρώτη, κάτι έγινε, πάει κι αυτό!
Μία, δυο κι άλλη μία με τα ασανσέρ! Κλείστηκα 3 φορές πέρσι κι όποτε μπαίνω, θέλω και παρέα!
Αλλιώς, σταυρό αν είναι στον 5ο ή ποδαράκια!
Α, και στις ηλεκτρικές σκάλες, απλά, αυτές δεν τις έχω συνηθήσει!
Δεν είχαμε βλέπεις στο χωριό μου!
Φιλάκια! Τώρα σε λίγο θα πάω για ύπνο, κι ανάλογα τι ώρα θα χτυπήσει το τηλέφωνο, θα ξυπνήσω!
Το κατάλαβες; Έτσι πάει ο ύπνος μου!
Έστειλα και τον άντρα μου για δουλειά, αν δεν κοιμηθώ βαριά, θα στείλω και τον γιο μου!
Φιλάκια!
Ρε, ρέντα! Είδες αν δε λες κάποια πράγματα στην ώρα τους; Μαζεύονται μετά, κι από που ν' αρχίσεις!
ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΗΛΙΟΣ, μη φοβάσαι, ΤΙΠΟΤΑ!
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%BA%CE%B7%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82_(%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1)
ΤΗΝ ΑΛΚΗΣΤΗ ΕΝΝΟΕΙΣ ΜΑΛΛΟΝ.
ΘΑ ΤΗ ΒΡΕΙΣ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ,ΕΠΙΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΗΝ: "ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΣΕ ΑΛΛΗ ΣΕΛΙΔΑ"
ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΚΟΥΡΑΖΕΙ Η ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ,ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΟΜΑΙ ΕΓΩ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΟΣ.
ΚΙ ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΕΑΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ,ΟΧΙ ΕΙΣΑΙ "ΣΚΛΗΡΟ ΑΝΤΡΑΚΙ",ΦΑΙΝΕΤΑΙ.
ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΥΩ ΠΙΟ ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ.
ΠΑΝΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΡΑΒΑ ,ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΑ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ.Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ.
ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Ω, Αγγελέ μου, σ' ευχαριστώ "εκ βάθους καρδίας"!
Θα πάω να το βρω! Ήθελα να το βρω, εδώ και 3 (4;) χρόνια και όλο το ξεχνούσα!
Άλκηστη την έλεγαν; Ωραίο όνομα!
Ε, εκεί στην αντιμετώπιση που λες, ζαλίζομαι λιγάκι, φεύγει η γη κάτω απ' τα πόδια... μέχρι να βρω τους ρυθμούς μου... θέλω και τον χρόνο μου...
Πάντα εγώ ήμουνα αργόστροφη στην κάθε νέα προσαρμογή.
Να' σαι καλά, ανώνυμε! Όλα καλά, πάλι και πιο έτοιμη για τα απρόοπτα που δυστυχώς, υπάρχουν!
Δεν μας ρωτάει, βλέπεις!
Φιλάκια! πάω να δω!
Άγγελε, η βιαστούρα νόμιζε πως στο άλλο μήνυμα μιλούσες για κούραση!
Είναι δυνατόν; Χαρά μου να "ζωγραφίσεις" ότι κενό και άσπρο υπάρχει!
Άσε που σε χρειάζομαι!
Που πας κυρά μου, χωρίς Άγγελο;
Άσε που μου ανεβάζεις το ηθικό, άσε που έχεις γίνει το τζίνι μου και μου μαθαίνεις πράγματα!
Φιλάκια Άγγελε! Εδώ να μείνεις! Μαζί ν' ανθίζουμε!
Η Κατερίνα ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ
to karanti.wmv
www.youtube.com
Καραντί, Γιώργος Νταλάρας, στίχοι Νίκου Καββαδία, στιγμές, Κατερίνα Δε.Στα.Πα.
Χθες στις 1:16 μ.μ. · Σχολιάστε · Μου αρέσει!Δεν μου αρέσει · Εμφάνιση Ανατροφοδοτήσεων (3)Απόκρυψη Ανατροφοδοτήσεων (3) · Κοινοποίηση
Αυτό αρέσει στους Χριστίνα Χριστίνα και Matina Matinaki.
Nikos Alexandridis
Nikos Alexandridis
Πολύ δυνατό, Κατερίνα.
Χθες στις 4:17 μ.μ. ·
Κατερίνα ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ
Κατερίνα ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ
Σε τα μένα το λες, Νίκο;
Πριν από 2 δευτερόλεπτα ·
Δημοσίευση σχολίου