Μην περιμένεις να χιονίσει για να δεις μιαν άσπρη μέρα!

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Μαρμάρινα Λουλούδια...

Ο Νίκος είχε πει, πως... θα με πήγαινε στο σημείο που έπεσε το αεροπλάνο της Πολεμικής Αεροπορίας, τον Φεβρουάριο του 91

Δεν μπορούσα να φανταστώ απ' τις περιγραφές του... τι θα έννιωθα...

Κυριακή, χθες, έννιωσα πολύ αλλιώτικα...

Έσκυβα κάτω απ' τα έλατα, σα να "μάζευα" μανιτάρια, κυκλάμινα, μαργαρίτες, παπαρούνες και τα μάτια μου "έβλεπαν" μαρμάρινες φωτογραφίες παλικαριών...

Πολύ φριχτός εφιάλτης, κι όμως... ήμουνα ξυπνητή και είμαι ακόμα...

Η παρέα μου πάντα βιαστική κι εγώ είμαι ακόμα εκεί...

Όθρυς, Κοκκωτοί-Τσατάλι Αλμυρού Μαγνησίας, Μνημείο Πεσόντων της Πολεμικής Αεροπορίας, C-130



Δεν ξέρω αν θα βρω την δύναμη να ξαναπάω, ώστε να τιμήσω καλύτερα αυτά τα παλικάρια και τους γονείς τους...



πρώτη ανάρτηση 26/4/2010 3:06 πμ

Κοκκωτοί Αλμυρού Μαγνησίας



Κοκκωτοί Αλμυρού Μαγνησίας

Θέμα χρόνου, πάλι!

Είπα κι εγώ! Ο Πικάσα ανεβάζει τόσο γρήγορα τα βιντεάκια κι εγώ περιμένω στο Γιουτιούμπ;
Θα τα χρωστάω, παιδιά!
Έτσι κι αλλιώς... χρωστάω τόσα!!!
Πήγε २ όμως!

Ο κυρ- Νίκος



Ο αγαπημένος μου κύριος Νίκος!
Αγαπούσε και τον Νίκο, τον φίλο μας.
Ήταν πελάτης και φίλος του.
Έγινε πελάτης και φίλος μας.
Τον ήξερα πριν γνωριστούμε φιλικά.
Φωτογράφησα πολλές φορές το καίκι του, την ΚΥΜΟΘΟΗ του!
Του είχα μιλήσει κιόλας!
Μετά το συνειδητοποιήσαμε.
Παράξενη που είναι η ζωή!

Πήγαμε μαζί στον Νίκο... στους Κοκκωτούς, στα βουνά και στον πόνο...

πηγή:http://el.science.wikia.com/wiki/%CE%9D%CE%B7%CF%81%CE%B7%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82

Η Κυμοθόη ήταν μια Νηρηίδα.

Οι Νηρηίδες, κατά την Ολυμπιακή Θρησκεία, ήταν νύμφες, που προσωποποιούσαν τις καταστάσεις και τα χαρακτηριστικά της θάλασσας.

Ήταν θυγατέρες του Νηρέα και της Ωκεανίδας Δωρίδας και εξ αυτής εγγονές του Ωκεανού.

Ήταν συνήθως πενήντα, ενώ έφθαναν και τις εκατό, κατά άλλη άποψη. Οι Νηρηίδες κατοικούσαν στο βυθό της θάλασσας, στο ανάκτορο του πατέρα τους και περνούσαν τον καιρό τους κολυμπώντας και παίζοντας με δελφίνια, ή καθισμένες σε χρυσούς θρόνους ή βράχους τραγουδώντας και υφαίνοντας ή στεγνώνοντας την πλούσια και μακριά κόμη τους.

Δεν επέτρεπαν σε καμία θνητή να παραβάλλεται με αυτές στο κάλλος.

Είχαν τη δύναμη να ταράζουν τη θάλασσα αλλά και να την ηρεμούν. Γενικά ήταν πάντοτε περιχαρείς για την αθανασία τους και συνόδευαν τά άρματα των ενάλιων θεών.

Οι πιο γνωστές από αυτές είναι η Αμφιτρίτη, η οποία ήταν σύζυγος του Ποσειδώνα και μητέρα του Τρίτωνα, η Θέτις (η μελλοντική μητέρα του ήρωα Αχιλλέα), η Ψαμάθη (σύζυγος του Αιακού) και η Γαλάτεια (σύζυγος του Κύκλωπα Πολύφημου).

Τα ονόματα των Νηρηίδων που συναντώνται στη Θεογονία του Ησίοδου αναφέρονται στις διάφορες καταστάσεις και χάρες της θάλασσας. Υπενθυμίζουν τα ευεργετήματα της θάλασσας, τα πλούτη που δίνει στον άνθρωπο και την ευκολία που παρέχει στο εμπόριο.

Ενδεχομένως οι Νηρηίδες να αποκαλούνταν αρχικά, κατά την Μυκηναϊκή Περίοδο (2η χιλιετηρίδα π.Χ.) οι Αιγύπτιες πριγκήπισσες που κατέφθασαν στην Ελλάδα, μαζί τους Έλληνες Αχαιούς, μετά από τις διώξεις των Αθωνιστών στην Αίγυπτο.

Αντίστοιχα, Τρίτωνες ενδεχομένως αποκλήθηκαν οι Αιγύπτιοι πρίγκηπες.

Τα ονόματα των 50 Νηρηίδων (κατά τον Ησίοδο) ήταν τα εξής: Αγαύη, Ακταία, Αλία, Αλιμήδη, Αμφιτρίτη, Αυτονόη, Γαλάτεια, Γαλήνη, Γλαύκη, Γλαυκονόμη, Δυναμήνη, Δωτώ, Ερατώ, Ευαγόρη, Ευάρνη, Ευδώρη, Ευκράτη, Ευκλιμένη , Ευνίκη, Ευπόμπη, Ησιόνη, Θεμιστώ, Θέτις, Θόη, Ιπποθόη, Ιππονόη, Κλυμένη, Κυματολήγη, Κυμοδόκη, Κυμοθόη, Κυμώ, Λαομέδεια, Λειαγόρη, Λυσιάνασσα, Μελίτη, Μενίππη, Νημερτής, Νησαία, Νησώ, Πανόπη, Πασιθέα, Πυλονόη, Ποντοπόρεια, Προνόη, Πρωτομέδεια, Πρωτώ, Σαώ, Σπειώ, Φέρουσα, Ψαμάθη.

Οι Νηρηίδες στη τέχνη τόσο στα μελανόμορφα αγγεία όσο και στα ερυθρόμορφα αλλά και στη γλυπτική κατέχουν την πλέον αξιόλογη θέση σε εμπνεύσεις επικής δραματικής και λυρικής ποίησης απεικονιζόμενες με σεμνότητα μορφής και ενδυμάτων ενίοτε και γυμνές παίζοντας με τους Ερωτιδείς αλλά και σε παραστάσεις με υπαινιγμό σε μεταθάνατο ζωή στις νήσους των Μακάρων.

Οι Νηρηίδες παραμένουν μέχρι και σήμερα στις δοξασίες των νεότερων Ελλήνων με μικρή παραφθορά του ονόματος ως νύμφες "Νεράιδες".


* Ομώνυμο άρθρο στην Βικιπαίδεια
* Ομώνυμο άρθρο στην Livepedia

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Κεράκι...














Κεράκι δεν είχα μαζί μου...
Στάθηκα όμως...
Χαιρέτησα ψηλά τον Βασίλη Ντίνη που πετούσε...

Κοκκωτοί Αλμυρού

Η γιορτή του Νίκου








Όχι, μην πεις...
Δεν ήταν εύκολο.
Είχες πει πως... θα με πας μια Κυριακή στο χωριό σου... να βγάλω φωτογραφίες...
Είχες πει πως "θα μ' αρέσει πολύ!"

Τίποτα δεν έγινε όπως θέλαμε...

Σήμερα που γιόρταζες πήρα τα χνάρια σου και ήρθα...
Κατάλαβα γιατί πήγαινες συχνά εκεί, κατάλαβα γιατί βιαζόσουνα να μείνεις εκεί, όπως κατάλαβα κι ότι είσαι ευτυχισμένος...

Αιωνία σου η μνήμη, Νίκο!



Κοκκωτοί Αλμυρού, δέντρα, ρίζες, πουλιά, κελαηδήματα

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Σα ναυαγός



Για τις στιγμές που "γλιστράνε" γρήγορα, όπως απόψε και αύριο και μεθαύριο...
Όπως και χθες και προχθές...

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Τ' ανείπωτα



Όταν έχεις πολλά να πεις, αλλά δεν προλαβαίνεις, καλύτερα να μη λες τίποτα.
Όλα μαζί, στ' ανείπωτα, λοιπόν, ελπίζοντας πως κάποτε θα γίνουν ειπωμένα!

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

ΚΛΕΙΣΤΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ








ΚΛΕΙΣΤΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΠΝΟΠΩΛΕΙΑ

Ευχές κι από δω!

Ελπίζω να τα καταφέρω να είμαι εκεί!
Να ζήσετε και οι τρεις σας!

Ζητείται επειγόντως ανοιχτό παράθυρο






Εδώ δεν είναι Φέισμπουκ, αλλά θα το τολμήσω...
Θέλω να βρω ένα σκίτσο που να δείχνει ένα ανοιχτό παράθυρο, αλλά δεν προλαβαίνω να ψάξω στον γκούγκλη.

Θα ήθελα να είμαι ζωγράφος, όπως και πολλά άλλα, αλλά... δεν είμαι.
Ζωγράφησα λοιπόν βιαστικά ένα χαζό παράθυρο σε ένα τοίχο στα χνάρια μου και θέλω σήμερα να το σβήσω και να το κάνω καλύτερο.
Κάποια καλή ιδέα κανείς, μέσα σε λίγο χρόνο (ως τις 1-2 που θα φύγω), υπάρχει;

Υγ. Τα λάθη μας, τα πάθη μας!
Γελάω γλυκά με την απειρία μας σ' αυτό το επάγγελμα. Ξέρω πως κάποτε που θα τα θυμόμαστε θα χαμογελάμε γλυκά, γι' αυτό χαμογελάω κι από τώρα...
"Ξεχάσαμε να γράψουμε" λέει, "τον Φραπέ!" Ε, και;
"Δεν γράφονται" λέει "οι τιμοκατάλογοι έτσι!" Ε, και;
Θα μάθουμε!
Αρκεί η προσπάθεια!

Υγ. Άντε να κάνω και καμιά δουλειά στο σπίτι, γιατί βρωμίσαμε! 17 ώρες καθημερινά εκτός!
"Μαρίκα! Θα σε απολύσω!"

Δόση αγάπης


Κυριακή λέει σήμερα, και δεν κάνει να κλέβω. Μόνο μια μικρή δόση από 4 φίλους, κι αυτό για να πάρω ενέργεια χαράς, να πάω να καθαρίσω "τα χνάρια μου"...

Εσείς μπορείτε να μάθετε, να δείτε εκεί τα αποτελέσματα που φέρνει η αγάπη όταν ενώνεται με αφορμή ένα βιβλίο που κι εκείνο πάλι για αγάπη μιλάει, αλλά όχι για την δική μας... αλλά για την άλλη... στους άλλους... που λέγεται "ηρωική", γι' αυτό και είναι ξεχωριστή!

"Για την αγάπη των άλλων", λοιπόν, στης Ιουστίνης! Εκεί είναι η πηγή!

Η αγάπη για τα βιβλία ενώνει τους φίλους μου

Θα ήθελα να είμαι εκεί, αλλά έχασα κι αυτή τη φορά την πτήση...

16 Απρ 2010

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ... ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ!!!


Ακριβώς!
Για την αγάπη της Ιουστίνης και την προσφορά της στο τελευταίο της βιβλίο
"Για την αγάπη των άλλων"
βρεθήκαμε να την χαρούμε, κι από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
Ήδη μας γνωρίζετε: Υιώτα, η απαστράπτουσα Ιουστίνη, Βάνα και Γαβρίλης.
...Ή μήπως νομίζατε ότι ο Δημήτρης έλειψε;!!! Εκεί, ήταν, με τον Γαβρίλη μας...

Ο Ντένης; (ποστ=επτάνησα) μαζί με το Γαβρίλη, όλοι στο ίδιο τραπέζι, ευχαριστημένοι, 'οπως 'αλλωστε και ο κόσμος που ήρθε να τους τιμήσει...
Στην επομένη φωτογραφία, Διακρίνεται η κυρία Ψυχογιού, σύζυγος του Εκδότη, και ο Σταύρος Μαρμαρινός -με την χαρούμενη γραβάτα- ρεπορτερ του Ε.Κήρυκα.
Εδώ,
Ιουστίνη μου, για σένα
τα λουλούδια με τα χαρακτηριστικά προσωπάκια,
δώρο κι ευχές!
ΠΑΝΤΑ ΑΞΙΑ ΚΙ ΑΞΙΑΓΑΠΗΤΗ!!!

Υιώτα και Δημήτρης
Νέα Υόρκη

Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη



Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη, Γεώργιος Μπαμπινιώτης, πρόσκληση και www.laskaridi.gr
ιστοσελίδες της Βιβλιοθήκης.

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

6 λεπτά ... ζωής...

Δεν βρίσκω λόγια για να ευχαριστήσω τον τρυποκάρυδο για την ευκαιρία που μου έδωσε να δω αυτό το βίντεο!
Χαμένος όποιος δεν διαθέσει 6 λεπτά απ' τη ζωή του για να το δει ολόκληρο...

Εδώ θα το δείτε με φυσικούς ήχους.

Τ' αφιερώνω στην κόρη μου για τον προχθεσινό παραλογισμό μου...

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Να λες παιδί και να γεννάς



Μιλώ για "τα παιδιά μου" και ιδρώνω... Βίκυ Μοσχολιού

Να λες "παιδί" και να πονάς
Να λες "παιδί" και να γεννάς
(Κυριακή- Δευτέρα και λίγο Τρίτη) Κατερίνα

Το βιβλίο μιας άλλης



Πολλές φορές αναρρωτήθηκα για το τι γράφει η ζωή στο δικό μου το βιβλίο παρακάτω...
Ομολογώ πως νομίζω πως "διαβάζω" το βιβλίο μιας άλλης...

Ένα αστείο η ζωή και εσύ να μη μπορείς καν, να γελάσεις μαζί της!

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Τα Κύθηρα

Περίπατος στα Κύθηρα - Το νησί που χάρισε στον κόσμο τη Θεά του Έρωτα

Στα Κύθηρα, σ’ αυτό το λησμονημένο από το χρόνο νησί, μπορεί να πει κανείς ότι κάποιες φορές είναι λίγο δύσκολο να βρεις κάποιο σημείο που αναζητάς। Κάποιον προορισμό। Είναι έτσι φτιαγμένο τούτο το νησί, που σχεδόν όλα είναι κρυμμένα με μια ιδιόμορφη, με μια εξαίρετη επιμέλεια της φύσης। Είναι τέτοια η μορφολογία του εδάφους που πολλές φορές δυσκολεύεσαι να ανακαλύψεις τον προορισμός σου. Δυσκολεύεσαι να καταλάβεις αν το μέρος που βρίσκεσαι είναι αυτό που ήθελες να πας.Τα Κύθηρα, μαζί με την κοινότητα των Αντικυθήρων γεωγραφικά πολιτιστικά αλλά και ιστορικά βρίσκονται στο εφτανησιακό σύμπλεγμα, ενώ διοικητικά αποτελούν την επαρχία Κυθήρων και ανήκουν στην Νομαρχία Πειραιώς.

Περισσότερα θα διαβάσετε, εκεί!

Από μένα μόνο αυτό... για τις αναμνήσεις μου...

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Το αφοριζέσθω ο κοινά στρυφνός των ποιητών λόγος ισχύει και για την ταπεινότητά μου όσο και για όλους όσοι αποπειρώνται την περιγραφή των παιδικών τους μεταναστάσιμων πρώτων στιγμών- για την επιστροφή, αίφνης, από την Εκκλησία.

Περπατούσαμε, προσδοκώντας την απόλυτη ασφάλεια της Αηταφίτικης φλόγας, τόσο από τρελούς, άκαιρους ανέμους όσο κι από την εκκωφαντική, εν ασυμμέτρω, συμφωνία άπειρων αηδονιών.

Πατούσαμε στα μαλακά μέρη των λιθόστρωτων, εκεί όπου συνήθως σάπιζαν τα θεσπέσια μεσημβρινά χρεμετίσματα.

Πάνω απ΄ τα κεφάλια μας, στους πέτρινους φράχτες, κρέμονταν τα γιασεμιά του Θεού κι οι κωδωνοκρουσίες των ανθρώπων ενώ μικρές πυγολαμπίδες συνέχιζαν την πορεία τους άλλοτε ως βεγγαλικά κι άλλοτε ως άστρα.

Χριστός Ανέστη φωνάζαμε προς το σκοτεινό σημείο που αιχμαλώτιζε χτύπημα πετάλων κι ας ξέραμε ότι ο Μελαγχαίτης κι ο Ουρίας κι ο Χείρων, ακόμη και οι Φαύνοι και οι Σειληνοί, όσοι δεν είχαν κρυφθεί στα σκοτεινά δέντρα, τους οδοδείκτες πλέον προς τον Προορισμό, κι ξέραμε ότι κανείς από την παλαιά φύση δεν θα αποκρίνονταν με τον ανθρώπινο αντίλαλο Αληθώς Ανέστη.

Στο σπίτι βρίσκαμε τον παππού να έχει στρώσει το τραπέζι και ένοχα να απολογείται για το μισοάδειο πιάτο του-Δεν σας περίμενα παιδιά μου, την έκανε τόσο νόστιμη η γιαγιά τη μαγειρίτσα…


Του Γιάννη Τσίγκρα

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

... άσπρο παπαγαλάκι αλλά... σε κλουβί!

Κι αυτό μ' αρέσει και άλλα πολλά, αλλά τα κρατάω για αύριο!
Μη δεν έχω και θέμα!
Για φαντάσου!
Μακάρι να προλάβαινα!

"Καλημέρες", αλλιώς!



Μη ρωτάτε που το βρήκα!
Ήταν ότι καλύτερο πριν κοιμηθώ!

Πάλι κεράκια... και πάντα κεράκια

Με κεράκια ξεκίνησα... με κεράκια τελειώνω γι' απόψε...
Προέκυψε.
Κι αυτή η φώτο κλεμμένη από τον Στράτο!
Πήγε καλά η σοδειά γι' απόψε... δηλαδή σήμερα... που ξημέρωσε του Θωμά!
Του Άπιστου...
Συμβολικά αυτά τα κεράκια για τις ψυχές μου και για τις αναμνήσεις αυτής της γιορτής.
Χρόνια Πολλά σε όσους γιορτάζουν!

Ένα παρελθόν χωρίς μέλλον;

Το είχα βάλει στο μάτι από καιρό αυτό το βιβλίο:

Ένα παρελθόν χωρίς μέλλον


Ένα παρελθόν που ήδη χάνεται
μες στην ομίχλη του χρόνου...
Ένα παρελθόν γεμάτο χαρές και επιτυχίες,
αλλά και πικρίες,
και απογοητεύσεις, και διαψεύσεις...
Ένα παρελθόν γεμάτο γνωριμίες, πρόσωπα,
φυσιογνωμίες...
Ένα παρελθόν που το στοιχειοθετεί κανείς
καθώς πορεύεται προς το μέλλον,
αλλά που το ίδιο δεν έχει μέλλον πια...
Ωστόσο, ένα παρελθόν με μια εξαίσια γεύση,
που την ορίζουν τα όσα ίχνη
γράφτηκαν ως τώρα στην καρδιά...

Το καινούριο βιβλίο του γνωστού Λέσβιου συγγραφέα, Τάκη Χατζηαναγνώστου με αναμνήσεις απ’ την πολύχρονη θητεία του στα ελληνικά γράμματα.
Στις σελίδες του παρελαύνουν ένα πλήθος γνωστά και άγνωστα πρόσωπα της πνευματικής, της πολιτικής, της οικονομικής και κοινωνικής ζωής του τόπου μας, στοιχισμένα σε επιτυχίες, αποτυχίες, χαρές, λύπες, όνειρα, διαψεύσεις.
Μια γλυκόπικρη γεύση του αιώνα που πέρασε.
.
Ένα παρελθόν χωρίς μέλλον
Αναμνήσεις από μια μακρά θητεία στα ελληνικά γράμματα
.
Από τις Εκδόσεις "ΑΙΟΛΙΔΑ"
σελ. 252
.
Ένα βιβλίο για όλα τα σπίτια.
Θα το βρείτε σ' όλα τα βιβλιοπωλεία.
.
Ο Τάκης Χατζηαναγνώστου γεννήθηκε το 1923 στη Μυτιλήνη, όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε οικονομικές επιστήμες και εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα, της οποίας χρημάτισε ανώτατο διευθυντικό στέλεχος. Στη λογοτεχνία μπήκε από πολύ νωρίς, από τα μαθητικά του ακόμα χρόνια με πυκνές δημοσιεύσεις κειμένων και άρθρων του γύρω από θέματα λογοτεχνίας, σε εφημερίδες και περιοδικά της επαρχίας και της πρωτεύουσας. Εξέδωσε περί τα 35 βιβλία, κυρίως μυθιστορήματα και διηγήματα, αρχίζοντας από ποιήματα (1951). Συνεργάστηκε σαν σεναριογράφος με τον κινηματογράφο. Πεζογραφικά έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ουγγρικά, ρουμανικά, κινέζικα κλπ. Τιμήθηκε επανειλημμένα με βραβεία, ανάμεσα στα οποία: το Βραβείο Ουράνη της Ομάδας των Δώδεκα, το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, και το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για την πεζογραφία, ενώ το διήγημά του «Φυγή» εκπροσώπησε την Ελλάδα (δια της «Καθημερινής») στον παγκόσμιο διαγωνισμό διηγήματος της εφημερίδας Herald-Tribun της Νέας Υόρκης το 1954, και μεταφράστηκε σε 22 ξένες γλώσσες. Γενικά το έργο του, λυρικό στη βαθύτερη ουσία του, όπως έχουν γράψει οι κριτικοί του, χαρακτηρίζεται από απέραντο ανθρωπισμό, που αγκαλιάζει όλον τον κόσμο. Μ' αυτό το εφόδιο διερευνά τις ανθρώπινες σχέσεις, και ιδιαίτερα εκείνες των δύο φύλων.
.
* «Από καρδιάς σας εύχομαι, κ. Χατζηαναγνώστου, και τούτο το βιβλίο σας να γνωρίσει την επιτυχία όλων των προηγούμενων!
Ευχή μου να είναι καλοτάξιδο όπως και η ζωή σας»!

Αλίμονο...

Γλαρένια εκεί, κι αλήθειες δρόμων...

Έχει να "κλέψεις!"


Τι να πρωτοκλέψω απ' αυτό το κορίτσι;
Κλέψ' τε και μόνοι σας, εκεί!








Όλα απ' την "περιρρέουσσα" ατμόσφαιρα της Ιουστίνης!
Τι να σου κάνω Ιουστίνη μου; Αυτή η διαφορετική "περιρρέουσσα" φταίει για όλα!
(Άμα δεις και την δική μου... θα πάθεις πλάκα!)
Φιλάκια και Καλή Επιτυχία σε όλα σου!

Άστο, άτιτλο!...

Ξαναπήγα να πάρω το λινγκ απ' την Ελένη και βρέθηκα να διαβάζω παρακάτω. Πολύ φυσιολογικό, εφόσον η Ελένη πάντα λογοτεχνικά με "ξεμυαλίζει"!
Ε, όταν είδα πως έπεσα πάνω σε κάποιες συμπτώσεις και θέματα...
Άστο!
Ανήκει στην κατηγορία στίγμα στιγμών Σαββάτου και της άγραφης ζωής μου!
Όταν δω αυτή την ανάρτηση, ξέρω εγώ τι θα θυμηθώ!
Ελένη μου, πολύ μεταφυσική έπεσε! Τι θα γίνει με κάποιες συμπτώσεις των θεμάτων σου;
Έλεος! Όλη μέρα για "κλέφτη" μίλαγα και ξεμπέρδευα κουβάρια! Ακόμα ξετυλίγω!

“Τίποτα δεν ήταν εντάξει. Το ήξερα. Κι όχι μόνο αυτός ο τελευταίος χρόνος. Τα πράγματα είχαν σαπίσει εδώ και καιρό. Το ήξερα από την αρχή κι έδινα παρατάσεις στον εαυτό μου”.
Ένας ξένος διάλογος και εκείνη που, τελικά, είναι οι άλλοι:
“ΡΑΜΟΝ: Θα μας πεις επιτέλους γιατί έγινες κλέφτης;
ΕΝΤΙ: Γιατί αυτή η επιθυμία; Γιατί η ζωή πίσω από το παραβάν; Μήπως δεν θεωρώ τον εαυτό μου ικανό να απολαύσει και πρέπει να ζω μέσα από τις επιθυμίες των άλλων κλέβοντάς τους; Κάθε ερώτηση οδηγεί σε μια άλλη, και η άλλη σε άλλη, σ' έναν κυκεώνα ερωτηματικών...”
Διότι και η δική της ζωή, μια ζωή, πίσω από το παραβάν, σαν τον Έντι:
“ΕΝΤΙ: Δεν καταλαβαίνεις, το παραβάν είχε συμβολική σημασία. Γιατί εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι είχα περάσει όλη τη ζωή μου πίσω από ένα παραβάν. Κρυφοκοιτάζοντας τι κάνουν οι άλλοι, καραδοκώντας την κατάλληλη ευκαιρία. Γιατί έγινα κλέφτης; ρώτησα τον εαυτό μου. Γιατί; Γιατί; Θυμήθηκα την εποχή που ήμουν παπαδάκι, την πρώτη φορά που έκλεψα το παγκάρι. Οι γλυκές ψαλμωδίες στο βάθος. Αυτή η έξαψη, η συγκίνηση. Και θα σας πω και κάτι άλλο, οι πρώτες κλοπές, οι πρώτες απόπειρες να σουφρώσω κάτι, ψιλοπράγματα δηλαδή, συμπίπτουν στην περίπτωσή μου με τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα. Πώς το εξηγείτε αυτό; Γιατί πρέπει να υπάρχει κάποια εξήγηση...”

Θέμα "μύτης";

Είχα πολύ καιρό να πάω στην Ελένη μου
(τί να προκάμω; Αν ξέρατε... θα λέγατε:"Ήρωας η Κατερίνα!", αλλά άστο για τα απομνημονεύματά μου!)
που με μορφώνει με τα βιβλία της (κι ας μην προλαβαίνω να διαβάζω πια!)
αλλά μια γρήγορη δόση, την πήρα!

"Αλλά για να δεις εκείνο που βρίσκεται κάτω απ' τη μύτη σου, ούτε λόγος, θα πρέπει να απομακρυνθείς. Και στο φινάλε, δεν είμαστε και το κέντρο του κόσμου, ούτε καν του κόσμου μας."

"Ούτε καν του κόσμου μας!" Γεγονός και μεγάλη αλήθεια!

Λέει τόσα σοφά η σελίδα της, βαριά για πριν τον ύπνο!
Ελένη μου, σημείωνε εσύ, κι εγώ θα διαλέγω απ' τα υπογραμμισμένα!
Να είσαι καλά και να είσαι πάντα ο Φάρος μας!
(Έχω ζαλίσει και με κερασιά για πάρτη σου, αλλά άλλη ώρα!)

Πολλών αστέρων...

Ήταν πολλών αστέρων και με "χτύπησε" στο κεφάλι, γι' αυτό το κράτησα όλο εδώ!

Κ.Δημουλά, Κονιάκ μηδέν αστέρων. Φωτισμοί σε σημεία του ποιήματος


video



ΚΟΝΙΑΚ ΜΗΔΕΝ ΑΣΤΕΡΩΝ[1]

Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων[2].

Όταν μιλάει η αταξία [3]η τάξη σωπαίνει

-έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.

Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό του ανώφελου.

Σιγά σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη

να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωϊας

σε ό,τι έχει πεθάνει.


Ας σταθούμε στο πλευρό ετούτης της μικρής
φωτογραφίας[4]

που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της:

νέοι ανώφελα[5] λιγάκι αγκαλιασμένοι[6]

ενώπιον ανωνύμως ευθυμούσης παραλίας.

Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;

Θα πεις
και πού δεν ήταν τότε θάλασσα[7] [8].


Μπορούμε να φωτίσουμε σε μερικά σημεία του ποιήματος, παραθέτοντας στοιχεία που προέρχονται από κριτικούς αναλυτές ή και από σχόλια της ίδιας της ποιήτριας για το ποίημα, που έχει κάνει σε συνεντεύξεις. Τα παραθέτουμε αρκετά βιαστικά και πρόχειρα, χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια...ενδελεχής έρευνα. Αν έχετε υπόψη σας κάποια άλλα, μπορούμε να τα προσθέσουμε.

[1] Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος στους χώρους αυτούς των κοιμητηρίων προσφέρουν ένα μπουκαλάκι με πολύ φτηνό κονιάκ. Ενώ το κονιάκ είναι πέντε αστέρων, εκεί στα κοιμητήρια είναι, όπως το λέω, μηδέν αστέρων. Βεβαίως μηδέν αστέρων σημαίνει πως ο θάνατος δεν έχει αστέρια.
(Δημουλά, από συνέντευξη στην Παυλ. Χατζηγεωργίου/περ. Τετράδια του Ελπήνορα, τ.1)

[2] λέω ότι δεν ωφελεί να κλαίει κανείς γιατί ο χαμός ξέρει τι κάνει. (Δημουλά, από συνέντευξη στην Παυλ. Χατζηγεωργίου/περ. Τετράδια του Ελπήνορα, τ.1)

[3] "Η απώλεια κλονίζει την ευαίσθητη σχέση της με τα πρόσωπα και τα πράγματα και ανατρέπει την επιφανειακή ισορροπία που διατηρούσε κάποτε με τους άλλους" ( Γεωργιάδου-Δεληγιάννη Διαβάζοντας Κ.Δημουλά. Ελ. Γράμματα, 2001, σελ.. 19-20)

[4] "Η φωτογραφία είναι από τα κύρια θέματα της Κικής Δημουλά.[...] Κάθε φωτογραφία, και η πιο ταπεινή, είναι η παρουσία μιας απουσίας. [...]Τα "όσα έχουν πεθάνει" μπορεί να μην υπάρχουν όλα σε φωτογραφία, αλλά όσα υπάρχουν σε φωτογραφία σίγουρα έχουν πεθάνει. Η στιγμή πεθαίνει στο στιγμιότυποΗ φωτογραφία είναι παγωμένο παρελθόν. Σύμβολο μνήμης - παραπάνω: η ίδια η μνήμη τυπωμένη στο χαρτί [...] Για τη Δημουλά οι φωτογραφίες είναι το νερό της μνήμης, αντίδοτο του νερού της Άρνας, του νερού της λησμονιάς. [...] Ιδιαίτερα στο Χαίρε Ποτέ, βιβλίο μεγάλου αποχαιρετισμού, η φωτογραφία μοιάζει να είναι ένα από τα ελάχιστα σωσίβια στον ωκεανό του Τίποτα" ( Νίκος Δήμου, Στην τετράγωνη νύχτα της φωτογραφίας: Σημειώσεις σε ποιήματα της Κικής Δημουλά, Αθήνα, Στιγμή, 1991)

[5] Πώς μπορεί κανείς να προχωρά μπροστά, όταν νιώθει πως όλα είναι μάταια;
«Ο κόσμος πρόκοψε με ανθρώπους που εν γνώσει της ματαιότητας, για να αντεπεξέλθουν τον πόνο της ματαιότητας, δημιούργησαν. Μπορείς λοιπόν να προχωράς, αρκεί να μη γονατίζεις στη σκέψη της ματαιότητας. Όλη η ζωή μας άλλωστε δεν είναι μια εκκρεμότης; Αφού είμαστε θνητοί. Επειδή είναι προσωρινός ο άνθρωπος, γίνεται ενοχλητικός και διεκδικητικός αντίπαλος. Ενώ, αν μπορούσαν να διαρκούν οι χαρές που νιώθει, θα ήταν πολύ καλύτερος». ( από συνέντευξη που βρήκαμε στο http://gym-kastr.ark.sch.gr/yliko)

[6] δεν έχω βάλει ανάμεσα σ` αυτά κόμμα θέλοντας το ένα να αφορά στο άλλο και το άλλο να αφορά στο επόμενο: και νέοι λιγάκι και ανώφελα λιγάκι και αγκαλιασμένοι λιγάκι. Και να μεταδίδεται η μια έννοια στην άλλη. (Δημουλά, από συνέντευξη στην Παυλ. Χατζηγεωργίου/περ. Τετράδια του Ελπήνορα, τ.1)

[7] ακόμα και την ξηρά τη λέω θάλασσα. Δηλαδή, σε μια εποχή ευφορίας, ευτυχισμένη ενδεχομένως εποχή, η Εύβοια και η κάθε γη ήτανε θάλασσα, δηλαδή απέραντο πράγμα. (Δημουλά, από συνέντευξη στην Παυλ. Χατζηγεωργίου/περ. Τετράδια του Ελπήνορα, τ.1)

[8] Η θάλασσα στην ποίηση της Κ.Δ είναι ένα μοτίβο συχνό που έχει άλλοτε απλώς το ρόλο του σκηνικού και άλλοτε πολυδιάστατη συμβολική σημασία. Έτσι, στα ποιήματά της, η θάλασσα γίνεται κατά περίσταση, συνώνυμη της απεραντοσύνης του χρόνου, της ταραγμένης ψυχής, της ανεμπόδιστης λύσης στα προβλήματα, της ευτυχίας χωρίς όρια ( "Μίλα./Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας") (…)
( Γεωργιάδου-Δεληγιάννη Διαβάζοντας Κ.Δημουλά. Ελ. Γράμματα, 2001, σελ.76)

ΣΗΜ. Τα αποσπάσματα της συνέντευξης στο περιοδικό Τετράδια του Ελπήνορα τα βρήκαμε στο ιστολόγιο της πολύ καλής συναδέλφου Ε. Στάμου. Εδώ: http://estamou.blogspot.com/2010/03/blog-post_14.html

Το γκολ

Ένα αλλιώτικο Γκολ στη ζωή μας!
Αξίζει!

κεράκι...

Το κεράκι... επίκαιρο και σταθερό στη ζωή μας... όπως και "η κλοπή"...

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμμένα –
χρυσά, ζεστά και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά λυωμένα και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτον φως των να θυμούμαι
Εμπρός κοιτάζω τ’ αναμμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Κωνσταντίνος Καβάφης, Τα κεριά, 1899

Κάπου εδώ... για να βρω την χαμένη μπάλα

Στον αθλητισμό το λένε:"Χάσαμε την μπάλα".
Στη ζωή το λένε:"Πάμε πάλι απ' την αρχή, εκεί που μείναμε, για να ξετυλίξουμε σωστά το κουβάρι της ζωής και να μην μπερδευόμαστε."
Κάπως έτσι.
Στο ίντερνετ το βρήκα σε: "Κάπου εδώ".

Πάω λοιπόν "κάπου εδώ" για να ξαναβρώ την χαμένη μπάλα της καταγραφής σημαντικών στιγμών και γεγονότων της ζωής μου και των φίλων μου, πριν με βγάλει η ζωή τελείως έξω απ' το "γήπεδο"!
Απόψε θυμήθηκα ένα απόσπασμα απ' τον Αλχημιστή που έγραφε κάπως έτσι:
"Να περπατάς την ώρα του βαδίσματος, να δουλεύεις την ώρα της δουλειάς", κάτι τέτοιο σε νόημα.
Πάντα προσπαθώ να συγκεντρώνομαι στο ένα, στο συγκεκριμένο, στη στιγμή, αλλά είναι πολλά αυτά που συμμετέχουν στην κάθε στιγμή, οπότε, κάτι (ή και πολλά)ξεφεύγει απ' το επίκεντρο της προσοχής μου και της προταιρεότητας που τους αξίζει.
Συλλέκτρια στιγμών και γεγονότων, μια ζωή, εδώ στα μπλογκ έμεινα πολύ πίσω.
Είπα απόψε να τα πάρω με τη σειρά, κι όποτε φτάσω στο σήμερα!
Είναι η μόνη λύση!

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

"ΤΑ ΧΝΑΡΙΑ"



Τα χνάρια μου!...
Ήταν βράδυ Πέμπτης που περπατούσα... έχοντάς τα τυπωμένα μέσα στην τσάντα μου...
Ήταν μεσημέρι Παρασκευής που ανέβηκαν πιο ψηλά...
Ήταν βράδυ Παρασκευής που ενώθηκαν με τόσα άλλα χνάρια...

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

Δε φτάνει...



Αγαπημένοι μου φίλοι, "Χριστός Ανέστη" και "Χρόνια Πολλά"!

Ήθελα να γράψω πολλά, να επισκεφθώ πολλούς, αλλά... δηλώνω πολύ κουρασμένη.

Βρήκα αυτό το τραγουδάκι, να σας κρατάει συντροφιά, έως ότου μαζέψω ενέργεια.

Να περνάτε καλά!

Σας σκέφτομαι όλους και "ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ", όπως έλεγε και η Μαρία Αλιφέρη!

Υπομονή! Όλα θα ρυθμιστούν σιγά- σιγά και κυρίως το πρόγραμμά μου!

Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

"Καλή Ανάσταση!"



Το κυκλάμινο του βουνού μαζί με την Κατερίνα εύχονται ολόψυχα σε ΟΛΟΥΣ σας

"ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!"